Wet Satin - Wet Satin
Fuzz Club Records
Onder het thema "Mag de soep al eens anders geserveerd worden?" Jason Miller en Marc Melzer van de psychedelische spacerockband Lumerians hebben de experimentele geest de vrije loop gelaten en zijn met gelegenheidsproject Wet Satin gaan graven in wat ze zelf noemen “kosmische tropicale”: een tropische, instrumentale cocktail van cosmic disco, marimba, cumbia en … psychedelica natuurlijk.
En dat levert muziek op die zowel een brede glimlach als swingende heupen verdient. Tien songs op rij achter een kunstzinnige en exotische hoes en in plaats van buitenaards, zoals bij The Lumerians, eerder heel erg wereldwijds. Denk gerust aan een speeltuin van geluiden en traditionele ritmes die met een exotische touch wordt ingevuld. Meestal aangegeven door een swingende groove van zwoele baslijn en tegendraads wippende percussie. Waarover gitaar of orgel een zomerse melodie drapeert. En dat resulteert in een soort van tropica -surf / Pulp Fiction-fusion / lazy lounge / hipshaking cocktailbarmuziek.
Vakantietijd dus. Ongedwongen, humoristisch en fris in alle eenvoud. Met windorgel, Spaans gitaartje of wat Franstalig, sensueel vrouwengefluister en zeemeeuwgekrijs op het zwoele Braindy Stains. Maar ook met conga’s, handclaps of handtrommeltjes en afrofunk grooves die het stilzitten verhinderen. Je krijgt dus aardig wat muzikale weelde, maar zeker geen drukte. Wet Satin bouwt de liedjes met eenvoudige melodiën en persistente ritmes heel toegankelijk op. Met doordachte structuren, geleend van andere culturen, maar zonder te veel complexiteit. Gewoon fun.
En dat mag al eens swingen. Bijvoorbeeld wanneer Rainbox Glint met die rafelige trommeltjes plotseling halfweg leuke baspulsen ter ondersteuning krijgt en stilzitten geen optie meer is. (Plots duikt ook het beeld op van bezwete kampvuurrondedansen met licht benevelende stimuli). Of zelfs even echt uptempo, zoals de marimba van Sun Glitter. Maar al even vaak doen de heren het puur voor het luisterplezier.
Toegegeven, na een tijdje hebben we het bollenkraam van dit tweetal ook wel gezien. De ongedwongenheid en het gebrek aan echte uitschieters of “aha”-momenten wordt dit album naar het einde toe een beetje nefast. Zeker als de muzikale grapjes van drie minuten uitmonden in een dikke vijf minuten (terwijl de clou ontbreekt). Om maar te zeggen dat sfeermaker Coloured Tonges nog steeds heel erg leuk hobbelt, maar helaas ietsje naar de achtergrond verdwijnt in het geheel. En dan doet de afsluitende lofi bossanova van Erta Ale zeker niet beter.
Dit is weer eens wat anders. En dat moeten Lumerians Miller en Melzer ook gedacht hebben. Wat een tof projectje! Het plezier van de heren druipt eraf. Het resultaat is zonder meer een buffet met veel exotische, creatieve snoepgerechtjes. Smakelijk!