Weird Nightmare - Weird Nightmare
Sub Pop Records
“We're a garage band / We come from Garageland”, schreeuwden The Clash ons vanop de debuutplaat toe in het gezegende punkjaar 1977. Punk- en garagerock komen uit hetzelfde nest waaruit de jongen wel rock willen spelen, maar daar eigenlijk niet zo goed in zijn, wordt wel eens met een kwinkslag geponeerd. Maar laat u niets wijsmaken, want “Back in the garage with my bullshit detector / Carbon monoxide making sure it’s effective", geeft Joe Strummer nog mee.
Alex Edkins, zanger-gitarist van punkrockgroep METZ, zal het ongetwijfeld kunnen beamen. Veertien jaar geleden zette hij samen met enkele kompanen de Canadese hoofdstad Ottawa op stelten met hun noise- en punkrock. Lekker luid scheuren met het beste van Shellac, Pixies en Public Image Ltd. in het achterhoofd. In 2012 presenteren ze de debuutplaat op het Sub Pop-label en na vier gezamenlijke platen is de tijd rijp voor een soloproject van Alex.
De voorbije twee pandemische jaren waren voor ieder van ons vreemde tijden, voor sommigen zelfs een nachtmerrie. Het was dan ook niet ver zoeken naar een naam voor zijn project. Weird Nightmare werd het gedoopt en dat staat voor no nonsense rock-’n-roll. Vervormde garagerock met af een toe een suikerlaagje of een toefje surf/rockabilly. De melodie kreeg terug een plaats in de nummers. Maar Alex wil ons op het hart drukken dat dit geen “pandemic album” is. De lockdown gaf hem wel het duwtje om er eindelijk aan te beginnen. De hoes, waarin de muziek verpakt zit, geeft ons alvast een inkijk in de verknipte en verwarde psyche van Weird Nightmare.
Eerste single Searching For You opent de plaat met een drumbeat uit een doosje, waarna een roedel gruizelige gitaren de song overnemen en er mee aan de haal gaan. Poppunk van de bovenste plank met een venijnige hook die zich in je oren vastzet. “Downtown, run around, up all night, I'm searching for you”, krijst Alex tijdens een jachtige zoektocht naar zijn geliefde, of zelfs naar iets groters en verheveners. Er wordt driftig gezocht, maar weinig gevonden. En zo blijven we altijd maar op zoek.
Soms is het moeilijk om de METZ-schaduw af te gooien. Zoals in het voor de rest lekker schurende Nibs, dat zwanger is van fuzzy gitaren. Maar dan is er alweer een nieuw venster dat opengaat waardoor er weer licht binnen kan schijnen in de vorm van Lusitania, een straf staaltje Britrock waarin de ziel van The La’s en vooral The Who, versie 1965 (wat een ronduit uitzonderlijk jaar bleek te zullen worden), rondwaart en waarbij je om de hoek plots een bende “kids” hoort roepen dat ze “allright” zijn.
“My favorite songs are the simple ones”, liet Alex Edkins zich onlangs ontvallen en wie zijn wij om hem hierin tegen te spreken. Soms is het idee zo simpel dat je eraan gaat twijfelen of een nummer wel op je plaat past. Gelukkig is er dan de reddingsboei genaamd Alicia Bognanno, zangeres en gitarist van de Amerikaanse band Bully. Alex vond dat er iets ontbrak aan het nummer Wrecked en stuurde het naar Alicia die er mee aan de slag ging. Bognanno’s harmonieuze zanglijnen staan in mooi contrast met de schreeuwerige zang van Edkins die tegen de beukende drums en gierende gitaren moet opboksen. Weer zijn we op zoek naar iets (“The waves are crashing over you / You say there’s something wrong that keeps you running”), maar deze keer zijn ze niet alleen in de zoektocht met “I’ll never beat them without you”, als leidmotief.
Landgenoot en alt-pop- / indierocker Chad VanGaalen mag dan weer op Oh No present tekenen voor een portie zwaardere industriële invloeden, waarbij de melodie helemaal ondergeschikt wordt aan de noise. Sunday Driver had dan weer zomaar een broertje of zusje van iets van Sugar kunnen geweest zijn. Of prefereert u de portie shoegaze in het heerlijk voorbijdrijvende Dream? Darkroom opent op zijn beurt met een basloopje dat ontsnapte aan de aandacht van Interpol en zich tussen je twee oren nestelt om daar niet meer te vertrekken.
“I wanted this record to reflect how much fun I was having”, was volgens Edkins de basis voor deze plaat. We kunnen alleen maar hopen dat hij geen volgende pandemie nodig heeft om nog eens het strakzittend METZ-pak uit te trekken. Want dit debuut smaakt zeker naar meer. Meer melodie, meer fun en meer (poppy) hooks. Niet twijfelen Alex. Het leven is aan de durvers.