Wednesday - Bleeds

Dead Oceans

Bands die hun eigen nummers scheeftrekken tot er grote barsten in komen…  het heeft al geleid tot veel flops, maar ook tot grootsheid. Denken we maar aan Nirvana. Ook Wednesday uit Asheville, North Carolina behoort tot het clubje en levert met zijn zesde album een plaat af die hen minstens een lintje oplevert.

Wednesday breng Americana met een punkattitude, en frontvrouw en songsmid Karly Hartzman kan in een oogwenk veranderen van een schattig Midwest-meisje in een krijsende banshee. Doe daar bovenop nog een geheim wapen als MJ Lenderman, die ondertussen ook een fijne solocarrière uitbouwde, en je krijgt een wel heel originele en straffe mix. Hoe lang de samenwerking nog duurt, blijft de vraag, want het koppel Hartzam-Lenderman ging uit elkaar tijdens de voorbereiding op deze plaat. Je zou dit dus hun 'Rumours' kunnen noemen.

Hun vorige album ‘Rat Saw God’ (2023) vonden we al geweldig, maar de huidige plaat is zo mogelijk nog beter. Stonden ze twee jaar geleden nog geprogrammeerd in de Witloof Bar van de Botanique, dan mogen ze op 19 februari van volgend jaar de Oranjerie vullen. Dat zal zeker lukken, want mocht u al niet gesmolten zijn voor het zoete Elderberry Wine, dan hebben meer bitter smakende singles als Wound Up Here (by holdin on), Pick Up That Knife en Bitter Everyday u wel over de streep getrokken.

Ook Bleeds grijpt je meteen bij de haren. De eerste zin luidt “Picking the ticks off of you”, het is het soort openingszin dat meteen beelden op je netvlies brandt. De directheid van Hartzmans tekst wordt ook nog eens extra in je huid gelaserd door de ziedende gitaren en bonkige drums.

De intro van Townies biedt je even ademruimte, maar al snel volgt een riff als een tsunami en word je weer onderuit gehaald. Xandy Chelmis mag dan wel in de achtergrond zalven op lapsteel of pedalsteel zoveel hij wil, de doornen en stekels in de ruigte waarin Wednesday opereert, krijgt hij niet weggewerkt. De song over sexting beklijft.

Drugs en een kinderwens, teken, een seriemoordenaar, een lijk dat lang in het water lag, kakkerlakken, een jongen die eekhoorns doodt, Pepsi Cola, kotsen op een Death Grips-concert, ‘The Murdaugh Murders’: het duikt allemaal ergens op in de teksten. Een verband is er niet, behalve dan dat ze deel uitmaken van een herinnering aan iets wat Hartzman raakte. En dat kan dus vanalles zijn.

En ook muzikaal gaat deze plaat alle richtingen uit, maar dan wel op een dermate consequente manier dat ze toch een samenhang heeft, met een hardcore uitschieter als Wasp aan de ene kant en de honingzoete songs Elderberry Wine en The Way Love Goes aan de andere, met de country-afsluiter Gary’s II in het midden.

In het rijtje intieme momenten past vreemd genoeg ook Carolina Murder Suicide, de song over de zogenaamde Murdaugh Murders, een waargebeurde misdaadzaak waar Hartzman enorm door was gebiologeerd. Hartzman behoudt afstand en toont tegelijk betrokkenheid. Het geeft een apart effect.

‘Bleeds’ heeft dus alles wat de vorige plaat ook had, maar dan nog beter. Hopelijk komt er nog een vervolg. Na 'Rumours' volgden toch ook nog 'Tusk' en vijf andere albums?