Virginia Wing - Tomorrow's Gift
Fire Records
Ongeveer een jaar geleden amuseerden we ons nog te pletter in het elektronische universum van Virginia Wing. Rond diezelfde tijd dook het duo de studio in met XAM Duo voor een tweedaagse jam. Deze plaat is daarvan het resultaat.
Net zoals ‘Forward Constant Motion’ is deze ‘Tomorrow’s Gift’ geen hapklare brok. Voilà, daarmee heeft u meteen ook het understatement van het jaar gehad. Dit cadeau is zoals de muzikale pak die wel eens wordt doorgegeven op kinderfeestjes. Telkens als je weer een papier van de pak trekt, blijkt er een opdracht onder te zitten en nog meer inpakpapier.
Het voordeel bij zo’n muzikale pak is dat je uiteindelijk wel tot de traktatie komt. Dat is bij deze plaat niet het geval. Dit is freejazz, maar dan voor zoemende elektronica. Resonanties van elektrische en akoestische instrumenten rollen over elkaar heen en stapelen zich op tot een dik wattendek waar ergens bovenop een engel zit te murmelen.
Matthew Benn (Hookworms), Christopher Duffin (Deadwall), Sam Pillay en Alice Merida Richards (de engel waarvan sprake) hieuwen onder andere een monolithisch beeld uit dat ze Birch Polychon doopten en prompt vooraan het album plaatsten als was het één van de waggelende beelden van Rapa Nui waarin wat oscillatoren en loopmachines ingebouwd werden. De track van meer dan twintig minuten palmt net niet de helft van de plaat in. Ga daar maar eens aan staan.
Wie er zich door wurmt, komt aan bij Yesterday’s Guest, één van de meer toegankelijke tracks met iets wat zowaar op zang lijkt en binnen de geijkte lengte van een single blijft. Dat werd het niet. De keuze viel op Person To Person en Good Roads Fair Weather, twee songs in de tweede helft van de plaat. De keuze van Spotifyluisteraars viel nochtans wel op deze track, zo blijkt uit de luistercijfers.
Nochtans valt er wel iets te zeggen voor de singlekeuzes want Good Roads Fair Weather is een stemmige, betoverende track met heerlijke saxstrepen die er doorheen scheuren als een wolk spreeuwen door de zomerlucht en Person To Person verrast met hyperkinetisch drumwerk waardoor weer die sax van Duffin koppig zijn weg zoekt.
Het minste wat je over deze plaat kan zeggen, is dat de vier protagonisten samen verse muzikale paden trekken. In een steeds uniformer wordend muzieklandschap valt dat toe te juichen. Anderzijds, dreigen deze paden terug dicht te groeien, als er geen publiek volgt. Benieuwd wie deze muzikale spartelweggetjes durft af te wandelen.