Various artists - Too Slow To Disco 3

How Do You Are?

DJ Supermarkt is gaan vissen naar yachtrock-parels en zet met ‘Too Slow To Disco 3’ opnieuw een ferme lading aan land. De logische vraag: kunnen ze tippen aan klassiekers uit het genre, zoals I Keep Forgettin' van Michael McDonald, Baby Come Back van Player of Get It Up For Love van Ned Doheny? Dat niet, maar de zonnige compilatie levert wel een sterk staaltje crate digging. 

Yachtrock? Even opfrissen: zeemzoeterige melodieën, met een pincet gearrangeerd en ingespeeld door het neusje van de zalm onder de sessiemuzikanten, ergens tussen 1976 en 1984. Het mocht wat kosten. Daarmee is yachtrock een gemakkelijk doelwit voor hoongelach en giftige kritiek. En toch kun je je tegelijkertijd afvragen of er iets coolers is. Ariel Pink, Toro y Moi, Dent May, White Denim en Metronomy, het zijn maar enkele namen die zelf gingen puzzelen met yachtrockelementen.

‘Music For Pleasure’, een buitenbeentje in de Late Night Tales-reeks, blijft de yachtrockcompilatie bij uitstek. Maar de Berlijnse DJ Supermarkt duikt met zijn ‘Too Slow To Disco’ enkele meters dieper – check onze recensie van Volume 1 uit 2014. Zijn derde worp is opnieuw een interessante selectie met memorabele en minder gedenkwaardige songs.

Het astrologisch geïnspireerde Whachersign van Pratt & McLain hoort zonder twijfel bij die eerste groep. Pratt & McLain ken je misschien als het duo achter de themasong van sitcom 'Happy Days' met The Fonz. Met Whachersign tonen de mannen dat ze meer in hun mars hebben. Mooi hoe ze de zanglijnen in het prerefrein altijd een tikkeltje meer punch geven. Dat gaat goed samen met de softfunk op de achtergrond.

Ook David Gates, frontman van Bread, duikt op. Hij is één van de usual suspects van het genre (denk aan The Guitar Man). En draagt met Silky een song bij die klinkt zoals hij gelabeld is: aalglad. Maar niet onaardig.

Shakedown Street is wellicht onze favoriet. Je instinctieve reactie? Hé, dat klinkt als The Grateful Dead in discomodus. Maar dan volgt de verrassing: dit ís de Dead in discomodus. Heel wat Deadheads en misschien nog meer critici verslikten zich in hun koffie of geestesverruimende vloeistof toen ze de song voor het eerst hoorden. Maar toch ging het een eigen leven leiden – onder meer als bijnaam voor de merchandisingkraampjes voor de ingang van Grateful Dead-concerten.

Elders vinden we twee meestergitaristen, Larry Carlton en Lee Ritenour, die de gitaar veroordelen tot een bijrolletje. In het geval van Ritenour levert dat met Is It You? best een aanstekelijk nummer op. Carlton neigt met Where Did You Come From te veel naar het midden van de weg, al spitsen we wel onze oren voor de gemultitrackte gitaarintro.

Zo gaat het een beetje op en af. Bob Welch (Don’t Let Me Fall), Rob Mehl (het dubbelzinnige Taste And See) en vooral de lentefrisse Sister Sledge-vibes van de Jeremy Spencer Band (Cool Breeze) zorgen voor pieken. Andere acts, zoals Mark Cappani en Archie James Cavanaugh houden zich staande. Een minderheid kunnen we best missen. De kans is klein dat we bijvoorbeeld ooit nog teruggrijpen naar Fallin’ In Love van The Markley Band.

Eigenlijk moet je die ‘Too Slow To Disco 3’ gewoon draaien. Meer dan eens, want soms moet je door de zoetigheid bijten voor je de kern leert appreciëren. Een pluim voor DJ Supermarkt, dat sowieso. Hij doet je zin krijgen om een lot obscure singles op te kopen, ook al weet je dat het misschien maar één parel oplevert. Je kunt natuurlijk ook je geld opzijzetten voor je pensioen en de Berliner zijn werk laten doen. Want dat doet hij verdomd goed.