Various artists - Arcane: Season 2 (Soundtrack From The Animated Series)

Riot Games Music

Riot Games’ Netflixserie 'Arcane' en de bijhorende knaller van een soundtrack bestormden de wereld in 2021. Enter het langverwachte tweede en laatste seizoen. En ja hoor, aan de muzikale verwachtingen werd meer dan voldaan. Opnieuw is alleen al de lijst aan guest artists om duimen en vingers bij af te likken. Grote namen als Woodkid, Linkin Park, Tom Morello en onze eigen Stromae zitten mee aan de feestdis.

 

Het is dan ook geen verrassing dat de muzikale soundscape zich uitstrekt van treurige slow ballads over energieke reggaeton en heerlijke country tot de meest vunzige metal en rauwe punkrock-elektronica. Het reflecteert daarmee muzikaal perfect de tsunami aan emoties waarmee de zusjes Violet en Powder in de show overspoeld worden.

Voor 'Arcane' werd alle muziek “to picture” geschreven. Het muziekteam kreeg ruwe scènes van de show, met de vraag om de muziek in de flow te passen. Het muzikale brein achter dit huzarenstukje is producer Alex ‘Mako’ Seaver, ondertussen al oude bekende bij Riot Games. Hij pende de ruwe versies van de meeste tracks.

De albumopener is meteen zowel herkenbaar als kort en krachtig: Heavy Is The Crown van Linkin Park. Deze keer opbouwend van een ingetogen versie naar een explosie van evil gitaargeweld waar Emily Armstrong overheen brult.
Funfact: Dit is de oorspronkelijke versie van Heavy is The Crown, specifiek geschreven voor de show door Mako en Mike Shinoda voordat Armstrong op het toneel verscheen. Daarna vroeg Shinoda de song ook voor het nieuwe album van Linkin Park. En de rest is muziekgeschiedenis.

Kenmerkend voor de diversiteit van het album, worden we na de agressieve opener meteen verdronken in melancholie en verdriet. I Can’t Hear It Now is een ballade die je de keel dichtschroeft, mede dankzij de rijke vocals van Freya Ridings. De kracht van de zachte tracks toont zich later op het album nog met het rouwende The Line, waarin Tyler Joseph van Twenty One Pilots je meeneemt door een langzaam aanzwellende katharsis van emoties.

Tribale percussie en esoterisch vrouwengezang geven de fluwelen stem van Woodkid ondersteuning in To Ashes And Blood. Oorlogsdrums en diepe mannenstemmen doen hetzelfde voor de rauwe vocale kracht van Sheryl Lee Ralph in het epische Blood, Sweat And Tears voor een duo van stuwende, tribaal gedreven toppers. Sucker is een heerlijke middelvinger van een song met de soulvolle stem van Marcus King om een terugkeer naar de “Fuck the establishment”-attitude van seizoen één aan te kondigen. Paint the Town Blue brengt die punky, gritty klank volledig terug. Het is een opzwepende en aanstekelijke track waarin Ashnikko de luisteraar bijna vanzelf de vuist in de lucht doet steken. Songs als Hellfire, Cocktail Molotov en Rebel Heart dragen dezelfde opruiende energie, de ene al agressiever en ruwer dan de andere totdat het energielevel piekt in het instrumentale The Beast. Metal as fuck is de beste manier om deze onheilspellende, donkere massa van stuwende gitaarriffs, die inderdaad als een wild beest om zich heen lijkt te slaan, te beschrijven.

De laatste tonen van dit monster zijn nog niet verdwenen, of we horen zowaar een banjo. Met Spin The Wheel verschijnt zowaar een hartverwarmende countrysong. Met een aanstekelijke melodie, onweerstaanbare kampvuurvibes en mooie "live and let live"-tekst is deze korte track een onverwacht pareltje. Ma Meilleure Ennemie van Stromae is dan weer een heerlijk simpel, reggaeton-geïnspireerd dansnummer, maar verbergt naar goede Stromae-gewoonte achter de upbeat synths een donkere tragiek in de tekst. Dit wordt perfect geaccentueerd door het vocale heen-en-weerspel met de zachte, melancholische stem van Pomme. King Princess leidt ons vervolgens van dans naar zwoelere oorden met de trage, tintelende popsong Fantastic.

The devil is in the details. Natuurlijk schuilt het gevaar erin dat, voor wie 'Arcane' (nog) niet gezien heeft, de tracks extra diepte missen. Ook is de variatie aan genres zowel een troef als een zwakte. Springen van snoeiharde metal naar banjo's kan nogal overweldigend zijn. Toch spreekt de melodische kracht van deze rollercoaster voor zich. En ze laat niet los. “Paint the town blue / Riots all around you!”