Van Morrison - Roll With The Punches

Caroline Records

Van Morrison laaft zich weer aan de blues. En daar zijn wij alvast blij om.

Roll With The Punches

Er is iets met artiesten, die een dagje ouder worden. Op 'Roll With The Punches', het inmiddels zevenendertigste album van Van Morrison is het net zo. Met nostalgie kijkt hij terug naar de muziek van zijn jeugd.

Ook op oudere leeftijd gekomen, blijft het een dagelijkse strijd, hetgeen de hoes beklemtoont. Flexibiliteit en het vermogen je dagelijks aan te passen aan wat er op je afkomt, is van levensbelang. Een knappe hoes. En Van Morrison blijft garant staan voor goede albums. In zijn backcatalogue zit er ook een miskleun als 'Keep It Simple', maar dat maakt de koning van de r&b, Keltische soul, jazz, blues en folk dan weer goed met onderhoudende albums als het recente 'Keep Me Singing'.

De vijftien nummers van dit nieuwe album omvatten vijf nieuwe nummers en tien covers. Op dit album laaft de nukkige Ier zich aan de blues en dat levert een album op dat je eigenlijk ook van hem verwacht. Echt grote innovaties zijn er niet, of het moesten de covers zijn. Blues, soul, r&b maken als vanouds deel uit van het DNA van de Ierse knorpot.

Om de aandacht voor het album aan te zwengelen was er al Bring It On Home To Me, meteen één van de vele hoogtepunten, al dient de kanttekening gemaakt dat Morrison eerder al enkele versies uitbracht van dit nummer, dat Sam Cooke en Otis Redding ook al speelden. Deze versie is anders en bevat meer levenservaring, wat zich uit in de vocals.

De nummers, ongeacht of ze nu door Van gepend werden of niet, zijn bedoeld voor gebruik in de zalen. Hoewel het bijzonder aangenaam blijft om ze op plaat te beluisteren, ze zulleen pas echt tot leven komenin de concertzalen. Wie erbij was op Jazz Middelheim, zal dat ongetwijfeld beamen. Veelal zijn het blueskrakers zoals het sexy Automobile Blues (Lightnin' Hopkins) of Bo Diddley-tunes (I Can Tell, dat wat van Gloria in zich heeft en Ride On Josephine). Het gitaarwerk komt prominent aan bod in Stormy Monday / Lonely Avenue, een nummer dat op de vele liveplaten van de legendarische muzikant terug te vinden is.

Ook eigen, swingende nummers als Fame (Morrison heeft het nog steeds moeilijk met de roem en betrekt daarbij Andy Warhol en John Lennon) en Transformation (met gastinbreng van Jeff Beck en Chris Farlowe) mogen er zeker zijn. Maar hét hoogtepunt is Going To Chicago waarin een wandelende bas en een mix van jazz en blues je zo meeneemt naar een bar waar de liveband zich de ziel uit de vingers speelt om het publiek te behagen.

Sir Van Morrison heeft van nature uit een bluesstem, die kraakt en alle aandacht naar zich toetrekt. Op deze nummers draait het net om bluesgrooves, maar ook om swing en soul, aangelengd met doorleefde emotie (Teardrops From My Eyes). Dit is dus eigenlijk gewoon Van The Man, zoals we hem graag blijven kennen.

10 oktober 2017
Philippe De Cleen