Ty Segall - Possession

V2

Zijn er eigenlijk grenzen aan het talent van Ty Segall? Meer Beatlesk dan op 'Possession' hebben wij hem in elk geval nog nooit gehoord. En het gaat hem nog prima af ook.

Toen wij dit album voorgeschoteld kregen, was de eerste reactie er één van herkenning. Alleen niet als Ty Segall (de stem even buiten beschouwing gelaten), maar als één van diens vaste kompaan Mikal Cronin. Uiteindelijk bleek dat zo gek nog niet, want die laatste was verantwoordelijk voor de arrangementen van de strijkers en de blazers en liet daarmee, ondanks de richtlijnen die hij hiervoor van Segall kreeg, toch duidelijk een stempel achter op deze plaat. Niks mis mee uiteraard, want een langspeler als 'MCIII' heeft nog steeds een bevoorrecht plaatsje in onze platenkast.

Dat neemt niet weg dat Ty Segall hiermee bewijst dat hij ook dat kan, een popsong schrijven. En dat hij daarbij niet vies is van enige aankleding. Dat de plaat klinkt zoals ze klinkt, zal ongetwijfeld ook te maken hebben gehad met het feit dat hij zichzelf heeft gedwongen om songs te schrijven op de piano. Meer nog, daarvoor heeft hij zich zelfs een piano moeten aanschaffen en het instrument leren bespelen. Dat hoor je onder meer expliciet in een song als The Big Day, die eindigt met een eenzame piano. Maar ook elders is het instrument prominent aanwezig.

Ook de teksten heeft hij voor deze plaat helemaal anders aangepakt dan hij gewend was. Met name heeft hij Matt Yoka, vriend en al jarenlang medewerker, verantwoordelijk voor de video's van Segall, ingeschakeld om daaraan mee te werken. Zelf omschrijft het duo de songs als “American stories” met teksten over heksen (Possession) of een fout gelopen overval (Fantastic Tomb). Het is Yoka die zorgde voor die insteek en het resultaat mag er meer dan zijn. Als muzikale inspiratie gebruikte hij bovendien niet de minsten: 'Forever Changes' van Love en 'Desire' van Dylan.

Zelf hebben we het wel voor het titelnummer, voor The Big Day en voor de machtige afsluiter Another California Song, maar eigenlijk is er geen enkele op deze plaat, waarbij de aandacht verslapt en je afgeleid wordt. Dan heb je gewoon een goede plaat gemaakt. Meer woorden moeten daar echt niet aan vuil gemaakt worden.

Nee, we zijn duidelijk nog niet klaar met Ty Segall. Het zal ons benieuwen wat die nog allemaal uit de mouw weet te schudden.