Mikal Cronin - MCIII

Merge Records

Dat hij bas speelt bij Ty Segall wordt zo stilaan een voetnoot. Want Mikal Cronin heeft met ‘MCIII’ alweer een plaat gemaakt, die elke liefhebber van popmuziek zou moeten omarmen.

Er zitten heel wat constantes in de songs van Mikal Cronin. En dan hebben we het echt niet alleen over het feit dat hij zijn platen gewoon doornummert of over het feit dat hij zijn eigen hoofd, al dan niet herkenbaar, op de hoes van zijn platen zet. Er zijn de strijkers en het koper, die steeds terugkeren; maar ook en vooral: het zijn de verdomd aanstekelijke liedjes, die hij in zijn uppie in elkaar knutselt.

Opener Turn Around valt je al onmiddellijk in de armen met van die lekkere ELO-strijkers, waarvoor wij meteen overstag gaan en die je zo’n dertig jaar in de tijd terugvoeren. Nochtans heeft Cronin dat wel mooi verpakt in een pakkende, hedendaagse song inclusief dramatische pauzes en voorzien van een instant-meebrulbaar refrein.

Say is er ook zo eentje, waarop je gerust jaloers mag zijn. Schitterend opgebouwd met de blazers, die dan wel de pathosindex drastisch de hoogte insturen, maar tegelijkertijd ook perfect passen bij een powerpopsong als deze. Je ziet dit zo uitgroeien tot het hoogtepunt van een concert. I’ve Been Loved is dan weer van het beste dat je met akoestische gitaar en cello kan maken. Dit zou een kanjer van een radiohit kunnen worden, ware het niet dat Cronin aan de zelfkant van de mainstream zit en dus zelden op de radar van radiostations zal verschijnen.

En dan is er de tweede helft van de plaat: een mini-concept, waarbinnen Cronin volop de strijd aangaat met zichzelf. Waar hij in de eerste vijf songs al zijn persoonlijke duivels bevocht, wordt de strijd in de tweede helft pas echt bloederig, al moet je de “Cut myself away” uit Alone niet al te letterlijk nemen. Maar het snijdt wel tot in je ziel. En niet alleen tekstueel. Je voelt aan de muziek dat hier tot op het bot wordt gegaan.

Hakken en kappen doet hij ook in Gold. Gitaren gaan door tot op de rand. De ritmesectie blijft eentonig in de strofes zodat de refreinen nog meer opvallen. Dat hij nog niet helemaal uit de garage is geraakt, blijkt uit Ready, dat van begin tot einde doorramt. Als wil hij alle frustratie hier en nu van zich af spelen. En toch past het allemaal binnen het kader van de plaat. Tekstueel is het niet allemaal zonneschijn. Vaak staat dat in schril contrast met de muziek, die wel een soort van positivisme uitstraalt, maar soms, zoals in Ready, sluit de muziek dan toch aan bij de lyrics.

Dat alles maakt van ‘MCIII’ een dijk van een plaat, waaraan wij vast nog veel plezier gaan beleven. Doe ons en Mikal Cronin dus een plezier: geef die plaat ook een luisterbeurt en geraak even hooked als wij.