Torres & Julien Baker - Send A Prayer My Way

Matador

Van Mackenzie Scott zijn we al één en ander gewend, als het op neerhalen van heilige huisjes aankomt, maar een country-album had ze ons nog niet geschonken. Tot nu, in samenwerking met Julien Baker nog wel.

Mackenzie Scott aka Torres is onbevreesd queer. Tenminste, ze was dat tot voor de terugkeer van Trump. Op vorige platen zoals ‘Three Futures’ liet ze over die geaardheid geen twijfel bestaan en, als ze niet zelf voor het spotlicht stond, poseerde ze onbeschaamd voor vrouw en muze Jenna Gribbon. Scott is afkomstig uit het conservatieve, katholieke zuiden van de VS. Ze is afkomstig van Georgia. Dus was het niet vreemd dat ze daar op een bepaald moment weg wou, maar de country is blijkbaar ergens blijven plakken.

Hetzelfde geldt voor Julien Baker die opgroeide in Tennessee op een dieet van Merle Haggard en George Jones (zoals Pitchfork het mooi verwoordde). Toen die het eens even niet te druk had met de eigen solocarrière of die van boygenius (waarin ze naast vriendin Lucy Dacus en Phoebe Bridgers speelt), ging ze in op het gekke idee van Torres om samen een countryplaat te maken. Nu ja, gek is misschien niet het juiste woord, maar uitdagend is toch wel een passend adjectief.

Sinds The Blues Brothers weten we dat countryfans niet altijd de meest “open minded people” zijn en ze hebben al zoveel te verduren gehad sinds Old Town Road van Lil Nas ft. Billy Ray Cyrus en Texas Hold’em van Beyoncé (om van The Giver door Chappel Roan nog maar te zwijgen). Maar voor ze met bierglazen gooien, moeten ze misschien toch even luisteren. Naar het zelfverzekerde Sugar In The Tank bijvoorbeeld of naar Sylvia (niet over een vriendin, maar over de geliefde hond van Torres). In de oren van queer personen zullen deze songs anders klinken dan in die van bebaarde mannen met een Stetson op het hoofd, maar zelfs die laatsten zullen niet kunnen ontkennen dat deze songs met liefde voor het genre zijn gebracht.

En wie dat niet hoort, “can go suck an egg”, zoals Torres zingt aan het eind van het verder prachtige Tuesday, waarin het duo een voorbije liefde een ferme sneer geeft omdat die niet oprecht was en bang voor haar moeder, een conservatieve katholieke vrouw die moest kotsen bij het idee dat haar dochter lesbisch was. Ondanks die nogal rauwe uitdrukking en de schuine mop in afsluiter Goodbye Baby, is de algemene sfeer van de plaat lieflijk met zacht aangeslagen akoestische gitaren, dobro, lapsteel, geborstelde drumstroken, viool,… kortom, het doorsnee country-instrumentarium met daarbovenop de harmoniezang van Torres en Baker. Alleen in Tape Runs Out wordt er iets meer met de spierballen gerold.  

Als het dus al de bedoeling was om te provoceren, is het heel subtiel en slim gedaan. “The older I get, the stranger I get”, klinkt het wel in het refrain van The Only Marble I’ve Got Left, maar zoals Torres daarin ook zingt: “In my book there's no such thing as guilty pleasure as long as your pleasure's not unkind.” We bidden dat alle rednecks er ook zo over denken.