Torgeir Waldemar - Mercy

Jansen Records / Suburban

Van vierhonderd sporen naar twee. Waldemar laat zijn muziek imploderen en dat pakt geweldig mooi uit.

Niemand is goed of slecht. Niemand is altijd vrolijk of altijd somber. Niemand, zelfs geen Nederlander, is altijd extravert en luid. En zo komt ook Torgeir Waldemar in verschillende gedaantes. Op zijn vorige studioalbum ‘Love’ (ja, met hoofdletter “L” van luid) blies hij zijn muziek op tot bombastische proporties.

Op zijn nieuwe, ‘Mercy’ (met hoofdletter “M” van muisstil), lijkt het alsof we aanwezig zijn in de kamer waar hij samen violist met Michael Barrett Donovan de nummers speelt. ‘Mercy’ werd dan ook opgenomen op 1/4” tape, op twee sporen zonder overdubs. Het resultaat is de eerlijkste plaat die u dit jaar zal horen (of het moet die van Tucker Zimmerman zijn).

Met ‘Mercy’ wil Waldemar dan ook een ode brengen aan de imperfectie. Er kan maar liefde zijn (zie zijn vorige album) als er begrip is voor elkaars kleine kantjes. Er kan maar licht zijn, als er ook duisternis mag zijn. Mededogen lijkt dezer dagen haast onbestaande, zeker voor wie vaak op sociale media of fora rondhangt waar tegenstemmen elkaar constant proberen te overstemmen.

Waldemar doet er niet (meer?) aan mee. Hij toont zich een zacht observator van menselijk ongemak en verdriet en leeft zich erin in. Dit keer ook muzikaal met enkel gitaar, viool en een enkele keer een banjo, zoals op de nieuwe versie van Dover, de track die twee jaar geleden al uitkwam en over een vluchteling gaat die in het VK aankomt. Hij oordeelt niet, maar probeert zich voor te stellen wat de man voelt.

Heel soms klinkt de plaat toch wat ruiger. Bijvoorbeeld op Traces Of Lust, waarin de schurende folkviool van Donovan jachtig klinkt. Geen wonder ook, want het nummer gaat over een opgejaagde, door schuld verteerde jongeman die geen kant meer op kan. De muziek staat volledig in dienst van het onderwerp.

En dat betekent dat dit een verzameling van nummers werd in de traditie van de groten zoals Townes van Zandt, Neil Young, Richard Thompson, Guy Clark en anderen, waarin de mens in al zijn kleinheid rondwaart: als dronkaard, zondaar, pasgeborene, soldaat, zwerver, nietige worm zich bewust van de eigen sterfelijkheid,…

Maar ondanks dat is het geen sombere plaat. Waldemar heeft vrede met de kleinheid van de mens en dus ook van zichzelf. Hij viert zelfs het nederige, het kleine. Niet met grote woorden of muzikale uithalen, maar bijvoorbeeld in een zwierige, krinkelende vioolmelodie of in een zin als  “I’m here I’m here/ Not searching anymore/ Each second I spend with you I adore” in Evermore.

En wij? Wij genoten van elke seconde van deze doodeerlijke plaat.

Torgeir Waldemar live:

19 Oct  2024 Utrecht (NL) Ramblin Roots
28 Nov 2024 Bree (B) Zeepziederij

De Noor bracht trouwens dit jaar ook een livealbum uit. De recensie daarvan lees je hier.