Thurston Moore - Screen Time

Southern Lord

Wat is onze relatie met sociale media? In welke mate laten wij onze levens bepalen door het kleine scherm en welke gevolgen heeft dit op onze samenleving? Het is de zomer van 2020 en buiten woekert een globale pandemie. In het hoofd van Thurston Moore blijven deze vragen maar ronddwalen. Veel afleiding is er natuurlijk niet. Wat kan je dan doen? In het geval van Thurston Moore is er maar één juist antwoord mogelijk: een nieuw album opnemen natuurlijk.

De inmiddels drieënzestigjarige gitarist heeft een onstilbare drang om te creëren. Dat valt af te leiden uit zijn indrukwekkende discografie en vele collaboraties. In september 2020 nog bracht Moore het album ‘By The Fire’ uit, waarbij hij begeleid werd door een solide band en ook de zang voor zijn rekening nam. ‘Screen Time’ heeft weinig gemeen met die voorloper. Moore doet alles zelf en gaat nu voor een instrumentaal album, waarin zijn Fender Jazzmaster een prachtige monoloog brengt. De plaat is een reflectie op droomtijd, een staat van meditatie.

Het album laat zich het beste omschrijven als abstracte kunst. Een stilistisch meesterwerk, waarin je steeds nieuwe vormen kunt onderscheiden. Nummers als The Town en The Home bestaan uit spookachtige belgeluiden die je, eens op je trommelvlies geland, meenemen op een hypnotiserende trip doorheen een dystopisch landschap. De vervreemding neemt toe naarmate verschillende variaties van de riff worden herhaald. Langzaam wordt het gitaargeluid omgebogen in een harpklank.

Bij een nummer als The View staat dan weer de melodie centraal. Moore benadert het nummer als een canvas van geluid waarop hij een melodieuze lijn speels en geconcentreerd neerzet. Net als impressionistische schilders deden, geeft Moore aan één onderwerp verschillende perspectieven, in dit geval de melodie.

The Neighbor en The Parkbench bestaan uit donkere, dissonante harmonieën. De dynamiek, die Moore in de tempo’s etaleert, getuigt van het jarenlange vakmanschap. De onorthodoxe gitaartunings, die zijn signature-sound bepalen, vormen niet alleen inhoudelijk de nummers, maar blijven ze uitdiepen tot er een sonische wereld ontstaat waarin menig man zou willen verdwalen. Sluiten doet het album met The Realization, een magistraal vormgegeven conflict tussen rust en onrust. Alles wat Thurston Moore tot een unieke muzikant maakt, komt hier samen in een dans van experimentele klanken.

‘Screen Time’ is een album dat durft mijmeren, een bundeling van mentale schetsen vertaald door een meestergitarist. Meer dan een geagiteerd pamflet creëert Thurston Moore een verzameling observaties en reflecties rond het thema vanuit zijn isolatie. Een album dat inspireert en nieuwe vormen aanneemt bij elke luisterbeurt. "Wat is kunst?", vroeg Stijn Meuris zich ooit af. Na deze release hebben we alvast een antwoord klaar.