This Is The Kit - Moonshine Freeze

Rough Trade

Haar drie eerdere albums leverden This Is The Kit fans op als Sharon Van Etten, Guy Garvey en Aaron Dressner. Met album vier zal ze nog heel wat meer zieltjes winnen.

This Is The Kit is eigenlijk een band rond Kate Stables, een rasmuzikante, geboren en getogen in Bristol, maar de laatste tijd residerend in het even bruisende als dreigende Parijs. Voor deze plaat keerde ze terug naar de stad van Damien Hirst, Massive Attack en vooral… John Parish.

De bijna vaste producer van PJ Harvey was namelijk nog een keer bereid om in de producersstoel plaats te nemen. Dat deed hij ook al voor ‘Krulle Bol’, het debuut met de grappige naam van deze rasartieste. In die tijd was er een Belgische connectie wat de naam van dat debuut verklaart. Ze nam ook een split single op met Soy Un Caballo, een Brusselse band die in 2010 ophield te bestaan.

Maar nu is ze dus terug thuis en dat is een goede zet. Al vanaf de eerste tokkel op haar banjo (nee, niet aan Mumford and Sons denken!) zuigt ze je mee in haar gedachtewereld, ook al moet ze zichzelf nog moed inspreken: “To be patient and awake / There are things to learn here, Kate / To forgive and to accept / Things that haven't happened yet".

Dankzij de productie van Parish krijgt elk instrument de ruimte die het verdient. In de opener, Easy On The Thieves en All Written Out in Numbers is dat ook niet moeilijk omdat ze slechts spaarzaam gearrangeerd zijn, maar er staan ook een paar songs op die inslaan als de bliksem door de rijkdom waarmee ze aangekleed zijn. Hotter Colder is er zo één; een broeierige song die meteen in je geest gaat spoken met onverwachte tempowisselingen en een verrassende climax waarin saxofoons met de song gaan lopen.

Ook de titeltrack is begeesterend en gaat verder dan de alt-folk waarvoor This Is The Kit bekend staat. Er zit een heerlijke jazzy feel in die versterkt wordt in de instrumentale delen waarin de jachtige percussie, een bibberend orgeltje en de sax het overnemen. En dat Aaron Dressner hier mee gitaar komt spelen, kan ook geen kwaad. Hij doet dat trouwens op zes van de elf songs.

En ook al klinken, Kate Stables en haar band, bestaande uit Rozi Leyden (bas), Jamie Whitby-Coles (drums), Neil Smith (gitaar) en Jesse D Vernon (gitaar), lekker warm in de naakte, ingetogen songs als Riddled With Tricks, toch zijn het de meer gespierde tracks die met de hoofdvogel gaan lopen, ook al omdat die kalmere tracks wat veel in het verlengde van die op haar vorige, ‘Bashed Out’ liggen.

Alleen Empty No Teeth kan zijn voet zetten naast die luide roepers. Deze song over numerologie wordt prachtig opgebouwd en staat niet voor niets in het midden van de plaat, al moeten we toegeven dat ook Two Pence Piece dankzij zijn bloederige tekst intrigeert.

En kijk, helemaal aan het eind wordt ons landje toch weer vernoemd. In By My Demon Eye zingt ze een Afrikaanse toverspreuk om een leugenaar te ontmaskeren, maar ook de zin “by my Belgian ear”. Als we haar op 3 november tegenkomen in de Botanique, toch eens vragen wat ze daarmee bedoelt. Onze Belgische oren hoorden alvast een geweldige plaat.