The Wildmans - Longtime Friend

New West Records

Na twee albums bij kleine labels lijken The Wildmans met ‘Longtime Friend’ klaar om de (iets) wijde(re) wereld in te trekken en – wie weet - ook een breder publiek aan te spreken. Zelf omschrijven ze de muziek vooral als indiefolk, maar dat is natuurlijk een vlag die vele ladingen dekt. Op deze derde release laten broer en zus Wildman gelukkig horen wat ze daar precies onder verstaan.

Aila en Elisha Wildman groeiden op in Floyd, Virginia, een nauwelijks vijfhonderd zielen tellend dorpje nabij de Blue Ridge Mountains, een bergketen die deel uitmaakt van de Appalachen. Het hol van Pluto, denkt u dan misschien, maar Floyd is wel één van dé trekpleisters voor liefhebbers van bluegrass en zogeheten "old-time music", een stijl die vaak wordt opgevoerd met bijhorende oude, Noord-Amerikaanse volksdansen. Bovendien is het dorp ook het decor van FloydFest, een vijfdaags festival dat elk jaar niet alleen grote namen uit de rock, maar ook heel veel folk-, roots- en wereldmuziekartiesten op de affiche heeft staan.

Broer en zus moesten dus al in een héél erg diepe kelder wegkruipen om tijdens de kinderjaren niet in contact te komen met muziek. Enerzijds was er die oude, traditionele muziek uit de geboortestreek, waarvan ze helemaal doordrongen zijn, anderzijds bezochten de twee al op jonge leeftijd FloydFest, waar ze ook andere muziek leerden kennen. En dan was er ook nog moeder Deb, zelf contrabassiste, die haar kinderen thuis muziekles gaf en met hen geruime tijd de boer opging als het pre-Wildmans-trio The Blackberries.

Vanaf de tienerjaren probeerden ze echter op eigen benen te staan. Elisha (zang, gitaar, mandoline) was zestien en Aila (zang, viool) veertien toen ze in 2017 met ‘Wandering Thoughts’ al een eerste album uitbrachten. Daarop stonden voornamelijk folk- en bluegrassnummers, maar ook een eigen interpretatie van het derde deel van het ‘Concert voor twee violen in d mineur’ van Johann Sebastian Bach. Drie jaar later, toen ze beiden al in Boston studeerden aan het fameuze Berklee College of Music, verscheen opvolger ‘The Wildmans’. Op deze plaat stonden zowel eigen composities als covers van onder meer Bob Dylan en Tedeschi Trucks Band.

En nu is er dus ‘Longtime Friend’, waarop het tweetal zich als vanouds laat begeleiden door muzikale vrienden, maar vooral al het goede van de twee vorige platen nog wat verder perfectioneert. Net zoals op ‘Wandering Thoughts’ en ‘The Wildmans’ staan Elisha en Aila ook nu weer met het ene been in het verleden en met het andere in het heden. De songs op de plaat, opgenomen in Woodstock, in een omgeving die deed denken aan hun thuis, rusten bijgevolg op drie pijlers: zelfgeschreven liedjes, covers en traditionals uit de "old-time music".

Maar welke kant ze ook opgaan, Eli, Aila en co leveren twaalf keer vlekkeloos werk af. In de eerste helft van de plaat hebben we overigens de vier songs van eigen hand al gehad. De plaat opent sterk met twee daarvan. De eerste, Take Me, is een mooi, traag countrynummer in driekwartsmaat, waarin Aila Wildman ons meteen laat weten dat ze “willing to go” is, “away from here, where I don’t know”. In Sometimes neemt broer Elisha de leadvocalen voor zijn rekening, in een gezapige, gemoedelijke Americanasong. In het folky Before I Go wisselen broer en zus elkaar mooi af. Het melancholische Longtime Friend vinden we zelfs nog beter.

Hot Burrito #2, een cover van The Flying Burrito Brothers, is zonder meer één van de hoogtepunten van dit album. De originele versie werd ingezongen door grote voorbeeld Gram Parsons, maar bij The Wildmans is het Aila die met verve de zang voor haar rekening neemt. Datzelfde doet ze even later ook in uptempo countryrocker Luxury Liner, oorspronkelijk van International Submarine Band, de groep waar Parsons bij zat voor The Byrds en The Flying Burrito Brothers, maar een paar jaar na zijn dood ook werd opgepikt door gewezen muze Emmylou Harris.

Ook erg geslaagd is Any Day Woman, een song van de ondergewaardeerde singer-songwriter Paul Siebel. Die maakte aan het begin van de jaren zeventig twee platen en hing vervolgens de gitaar aan de wilgen, zodat zijn kleine oeuvre sindsdien vooral verder leeft in de covers die andere artiesten maken van zijn songs. Erg intrigerend is dan weer de donkere folk van Absolute Zero, geleend van de zo mogelijk nog obscuurdere William Davis Hoover. Die nam het begin jaren zeventig op voor een album dat pas dertig jaar later zou verschijnen, toen hij de gitaar al lang had verruild voor een schrijfmachine.

De meest beklijvende track is Autumn 1941, geschreven door Mark Simos, hun leerkracht songschrijven aan het Berklee College of Music, en Roger Brown, gewezen schoolhoofd aldaar en – nog belangrijker – afkomstig uit hun geboortestreek. Autumn 1941 vertelt het waargebeurde verhaal van een meisje uit de Appalachen dat tijdens de Tweede Wereldoorlog, in het kader van een eugeneticaproject, ten dode was opschreven, maar uiteindelijk door haar moeder werd gered. Het is een episode die door de officiële instanties sindsdien vakkundig onder de mat werd geschoven, maar bij de getroffen minderheden in de streek vergeet men deze verhalen nooit, maar worden ze doorgegeven van generatie op generatie.

Het was een hoofdstuk van hun lokale geschiedenis waar ze tot voor kort weinig vanaf wisten, geven The Wildmans zelf toe. Waar ze wel al van jongs af aan mee vertrouwd zijn, is natuurlijk die eerder genoemde "old-time music" en de – vooruit, laten we een kat dan maar een kat noemen – bijhorende, hupse volksdansen. Ook daarvan krijgen we er met The Route, Hog Eyed Man en Old Cumberland drie opgelepeld. Ze lijken op het eerste gehoor onderling verwisselbaar - maar wat zou het? Het is dan ook in de eerste plaats dansmuziek - maar ze zorgen wel voor de nodige afwisseling tussen de ernstigere thematiek van de andere songs.

Alles bij elkaar is ‘Longtime friend’ dus een meer dan geslaagd album. Sommigen gaan dit wellicht veel te braaf vinden, maar zelf zien we deze plaat vooral als het muzikale equivalent van een warme familiebijeenkomst op een zonnige zondagnamiddag, waarbij volop verhalen worden verteld en naar hartenlust wordt gedanst.