The Valerie Solanas - Voodoo Glue
Green L. F. Ant Records
Het is een nogal apart wereldje dat The Valerie Solanas presenteren op ‘Voodoo Glue’. Dat idee wordt nog eens versterkt door de bijzondere hoes die Bert Lezy (die de live uitspattingen van de band ook al eens van een paar streepjes kunst voorziet) voor The Solanas maakte. Spacey aliens, demontomaten, muisklikkende kikkers en "beetles", ... ze tekenen allemaal present op het nieuwe album. Twee jaar geleden lieten de naar een radicale feministe genoemde band nog ‘Amazons’ op de wereld los, en nu is er een nagelnieuw album.
Zoals collega (ma) al opmerkte is de muziek van de band zeer duidelijk geïnspireerd op The Doors (zowat tijdens de helft van de nummers ontwaren we een zweverige, hallucinogene Jim Morrisson), de bizarre kronkels van wijlen Captain Don Van Vliet en de literaire escapades van Nick Cave.
Wat the Solanas bijzonder maakt is dat ze die pot van jazz, blues en groove vermengen met twisted sci-fi en verbeeldingsrijke humor (de sexy poppyness van het overduidelijk aan Serge Gainsbourg refererende Easter Bunny bijvoorbeeld - “sometimes I am a guy who watches porn till the break of dawn”).
Het album mixt nocturnale sferen (Nightshade, Night Cruising) met grootstedelijkheid (als de Trans Umbilic Train niet staakt). Toch is en blijft liefde de rotsvaste kern, zo blijkt meteen uit het erg poppy Aphrodite Declining waarin de liefdesgodin een funny affair heeft met een Macedonische schilder.
Huidige single is Walking In A Dream, een op een killer bassgroove terend nummer dat wellicht nog het best de Solanas beschrijft. Ze scheppen een geheel eigen droomwereld, ook al wordt er van leentjebuur gedaan. Onder de erg fantasierijke creaties van de band schijnt wat actuele realiteit door: “ I see children’s corpses / like toast spread on the street”. Iets verderop: “I saw live beheadings on internet today / looked away / there’s a naked chick that tells me I’m okay”.
Ongeveer halfweg het album krijgen we wat steviger rockende nummers, zoals het aan een joekel van een frisse gitaarriff opgehangen The Dwelster (“She wants booty”) waarin we gaandeweg ook cinematografische ambities herkennen. Dat Michael Brijs inspiratie haalt bij Jim Morrisson horen we misschien nog het duidelijkst bij The Elder Ones, een wat rustiger nummertje over de wijsheid der jaren.
Iets verderop duikt er ook een Beetle op, terug van weggeweest “with a vengeance”. Het is met zijn dik zeven minuten ook de langste inspanning op de al bij al best boeiende rit van ‘Voodoo Glue’.
Als afsluiter krijgen we nog het superschone Fix My Heart With Voodoo Glue: een mengsel van poëtische drift (“Till the postman rings / lick my crumpled wings” bijvoorbeeld) op dromerige muziek gezet. ‘Voodoo Glue’ klinkt erg geslaagd, al is dat slechts een aanleiding voor een van de concerten die de band speelt.
Valerie Solanas live:
8 april: De Velinx (Tongeren) 9 mei: De Werft (Geel)