The Underground Youth - The Falling
Fuzz Club Records
Is het veelzeggend dat voor een Britse groep enkel een Duitstalige Wikipedia-pagina beschikbaar is? Dat de band momenteel resideert in Berlijn is in elk geval tekenend in dat verband.
The Underground Youth is met 'The Falling' aan het tiende (!!) album toe. Dan zou je toch denken daar ergens onderweg over gehoord te hebben. Niet dus. Our bad. In Duitsland wordt de band duidelijk op handen gedragen. Reden waarom ze destijds verkasten van Manchester (na een tussenstop in Sint-Petersburg) naar de Duitse hoofdstad, iets wat nog andere Engelse artiesten hen trouwens (al dan niet tijdelijk) voordeden. Dat één van de nummers dan ook nog eens Vergiss Mich Nicht heet, zal vast ook geen toeval zijn.
Deze band heeft als as het echtpaar Craig (zang, gitaar) en Olga (drums, achtergrondzang) Dyer, waarbij Leo K en Max James respectievelijk nog bas en gitaar bijdragen. Het is ook Craig Dyer die verantwoordelijk is voor de teksten.Waar voordien sprake was van postpunk en walls of sound, lijkt daar op 'The Falling' nog weinig sprake van te zijn. Strijkers, harmonica, piano en zelfs accordeon worden erbij gehaald. Het resultaat lijkt wel een doorsnede van Nick Cave (voor die begon te neuzelen) en Leonard Cohen (ook al door de achtergrondvocalen van mevrouw Dyer), waar het de zang van Dyer aangaat: soms snauwend, dan weer zwaar melancholisch, altijd met het nodige drama doorweefd. Maar de combinatie met de eerder genoemde instrumenten werkt wel. Het resulteert in iets als Willard Grant Conspiracy.
Voor 'The Falling' zorgt dat ervoor dat de plaat vlot voorbijkomt zonder dat je het gevoel hebt dat er in herhaling wordt gevallen, maar ook zonder dat het wegdeemstert naar de achtergrond. De acht songs hebben elk wel iets waardoor ze boven de massa uit steken. Single For You Are The One is, zoals iemand in de commentaren bij onderstaande video zegt, ideaal om dronken op te dansen tijdens de quarantaine. Het is ook één van de weinige songs (samen met Egyptian Queen) op het album, waarvoor drums werden voorzien. De gil, die een paar keer wordt geslaakt, zorgt daarbij voor extra diepgang.
Ook de (akoestische) gitaar heeft een dienende rol. Het zijn de strijkers die in het titelnummer (ook de opener) het lied dragen, die ene (elektrische?) uitschieter even niet meegerekend. De stem wordt grotendeels op de voorgrond gehouden, hetgeen extra bijdraagt tot de melancholie die van dat (en andere) nummer(s) uitgaa(t)(n). Uitzondering op die regel is de afsluiter, Letter From A Young Lover, dat draait rond een trieste pianomelodie, terwijl Craig Dyer even toegankelijker - lieflijker? - klinkt dan op de andere songs. Alsof hij hier meer medeleven kan opbrengen. Het maakt dit nummer alvast tot een uitschieter.
Als je je over het “déjà entendu”-gevoel heen kan zetten, kan je ongetwijfeld genieten van deze plaat. En misschien staan ze daar in Duitsland meer voor open dan in onze contreien. Maar daar kan natuurlijk verandering in komen.