The RG's - Your Head On A Stick

Polderrecords

Toen wij op zoek gingen naar andere recensies van dit album, viel ons op dat de voorganger als "gestroomlijnd en poppy" werd omschreven. Even vlug luisteren en we moeten toch de wenkbrauwen fronsen: het klonk eerder als een rommeltje dat ergens in iemands kot werd opgenomen. Perfect voor de Vlaamse markt dus. Wij zien diezelfde blog deze nieuwe worp skippen en begrijpen ook waarom: de sound klinkt nu pas echt "af". Dat wil zeggen: een loepzuivere productie die de gebrachte rock-'n-roll misschien vrij clean doet klinken, maar die ook een dosis extra power geeft.

Wat wij vooral leuk vinden aan The R.G.'s, is dat ze een amalgaam aan stijlen brengen die je het best kan samenvatten als - jawel - rock-'n-roll. Er zit heel wat post (-rock, -punk, -wave, ...) in. Naast noise en misschien ook zelfs een klein beetje grunge.

Na een iets te lange intro opent het album bijvoorbeeld met een zalige neckbreaker in het slepende Divided. We zien de kopjes tijdens een concert synchroon al bangen, de romp lichtjes meetrekkend en af en toe aan kracht toenemend. De volgende nummers hebben een iets hoger tempo en zijn misschien net iets minder "heavy", maar zijn allemaal goed voor dikke fun. Verklaar ons gek, maar wij hoor zo nu en dan een kruising tussen Killthelogo (de scanderende, schreeuwerige, maar cleane zang) en Stereoseat (de gitaarsound en de drive). Deze bands passen dan ook perfect samen op een affiche, ondanks de elementen, die hen onderscheiden.

Hyperplastic biedt een soort rustpunt iets over halfweg en leunt dicht aan bij de melodielijnen die Foo Fighters zouden gebruiken. Het is een beetje een keerpunt, gezien wat volgt in feite meer van hetzelfde is en we wel de neiging krijgen te skippen. Niet dat die songs minder goed zijn. Verre van. Maar er treedt een soort van dèjà vu (entendu) op en ook een soort vermoeidheid.

Wat ons tot misschien wel het enige echte punt van kritiek brengt: de duur van de songs. Die is over het algemeen net iets te lang. Naar onze mening zou de impact groter zijn, als alles zo rond de drieminutengrens zou blijven: crash, bang, wallop en gedaan ermee. Op naar het volgende nummer. Een beetje Ramones of Stooges zou hier wel gepast zijn.

En dus sluiten de heren perfect af met Dip: één minuut eenentwintig vunzige rock-'n-roll, die klinkt alsof... het in iemands kot is opgenomen. Plezant schijfje bomvol nummers die een club zullen doen kolken. Van zodra het terug mag.