The Reds, Pinks And Purples - Summer At Land's End

Slumberland Records

Over de Amerikaan die liever Brit wou zijn.

Nog maar net figureerden The Reds, Pinks And Purples fier en prominent in ons eindejaarslijstje van 2021 met de warme plaat 'Uncommon Weather' en leverden ze met The Biggest Fan één van de allermooiste songs van het afgelopen jaar af of daar zijn ze reeds met een nieuwe worp.

We orakelden voorheen al over deze wonderlijke groep als volgt: “Alles dat klinkt als iets waar The Go-Betweens op wandel gaat met the Smiths en onderweg The La’s tegenkomen heeft onze onvoorwaardelijke aandacht”. En ja hoor, ook op deze nieuwe en vierde Reds, Pinks And Purples wordt weer kwistig gemorst met melancholie op een bedje van welklinkende gitaren.

Groepsbrein Glenn Donaldson maakt er geen geheim van dat hij zich liet inspireren door de catalogus van 4AD met de cinematische weemoed die eind jaren tachtig, begin jaren negentig geventileerd werd door This Mortal Coil, Pale Saints of Throwing Muses. Donaldson is blijkbaar een veelschrijver. En u hoort ons niet klagen. Verre van, want ook deze plaat 'Summer At Land’s End' is eentje die bulkt van de doorwrochte songpareltjes.

Geen epische stadionrock, maar kleine, feëerieke schilderijtjes die ons onmiddellijk terugwerpen naar de wonderlijke periode midden jaren tachtig, toen de weemoedige gitaren van The Smiths en The Go-Betweens ons met vaste hand uit de gesynthetiseerde popwereld van de Howard Jonesen en Nik Kershaws van deze wereld leidden.

Glenn Donaldson hanteert een ingetogen, bijna terughoudende stem. Vreemd genoeg hebben we niet te maken met een Brit, maar een volbloed San Franciscaan. Toch beheerst hij het Britpopkleurenpalet als geen andere Engelsman. En ook de beeldspraak die hij gebruikt is bijna Morrisey-aans te noemen. Want wat te denken van titels als Let’s Pretend We’re Not In Love of Don’t Come Home Too Soon of Upside Down In An Empty Room. Recht weggelopen uit een notitieboekje van Morrissey en/of The Smiths.

Je denkt eerder aan een skyline in pakweg Glasgow of Worcester dan aan een zonovergoten San Francisco Bay Area. Naar verluidt is The Reds, Pinks And Purples een eenmansproject en doet de brave man alles netjes zelve. Persoonlijke favoriet is gek genoeg het instrumentale titelnummer Summer At Land’s End dat heerlijk wegmeandert in beste Durruti Column-stijl (wederom een Britse referentie).

En het moet zijn dat Donaldson ooit een fijne vakantie moet genoten hebben in het Engelse Cornwall want Land’s End staat bekend als schilderachtig startpunt van een tochtje dat bij voorkeur met de fiets ondernomen wordt richting John o’ Groaths in Schotland. Een tripje van goed veertienhonderd kilometer dat ondernomen wordt in beide richtingen. Maar dat volledig terzijde.

Heerlijk materiaal op dit 'Summer At Land’s End' van The Reds, Pinks And Purples, maar men kan zich voorstellen dat, als je niet helemaal thuis bent in de krinkelende, winkelende gitaargroepjesweelde van midden jaren tachtig, het allemaal lichtjes eender klinkt. Maar kom, de volhardende ziel graaft en ontdekt veel schoons.

Spijtig genoeg horen we geen fluwelen kopstoot als The Biggest Fan, maar dat kan, given the time, nog komen natuurlijk. Check it out, from San Francisco, maar as Brit as they get. Prachtsongs die het andermaal donkere en wispelturige jaar 2022 prettig melancholiek zullen inkleuren.