The Reds, Pinks And Purples - Uncommon Weather

Tough Love Records

Bezige vogel, die Glenn Donaldson. Wat wil je ook, als je onder de Californische folkrockzon woont? De derde plaat van alter ego The Reds, Pinks And Purples komt nog geen half jaar na nummer twee. En opnieuw in zo’n kleurrijk retro hoesje waar zowel de melancholie, stedelijkheid als lente van afdruipt.

Misschien een kleine nuance: Donaldson en co peddelen niet louter rond in dat songwriter folkwereldje van de befaamde Laurel Canyon en Tom Pettyiaanse happiness of van The Byrds geleende harmonieuze zang en Rickenbacker-gitaartokkels. The Reds, Pinks And Purples maakt ook heel wat Britse knipogen. Je herkent de narratieve parlandostijl van Lloyd Cole, de softe productie van The Smiths en de close harmony-uitstraling van The La’s – eighties-stuff.

De dertien songs op deze nieuwkomer klinken in elk geval melodieus en vlot. ‘Uncommon Weather’ klinkt in eerste instantie erg braaf, opgewekt en zomers. Maar onder een lieflijke mantel in I Hope I Never Fall In Love met een zwierig orgeltje en akoestische tokkelmelodie bezingt Glenn Donaldson met ideale-schoonzoon-stem het gevaar van afgunst, jaloezie en de gevaarlijke combinatie met legaal wapenbezit in L.A. (“Everyone goes wild sometimes / Loses their way on a slow decline”). Een diepe onderlaag die je zeker niet mag missen op dit album.

Want dat is wel een beetje een probleem. De dertien dartele liedjes met zachte instrumentale omkadering en zalvende zang gaan voor een ongeoefend oor ietwat inruilbaar klinken. Te braaf. Te harmonieus. Te laidback in die holle klank. Halfweg gaat het dan ook “You’re still around / Hope you’re doing fine”, als een soort excuus en besef dat er iets meer peper in de poep mag. En daar helpt de platte clicktrackbeat van The Record Player And The Damage Done (flauwe Neil Young-associatie) niet echt bij.

Gelukkig kent deze plaat vele indrukwekkende parels. Met als prachtige uitschieter de titeltrack met mooie vertelstijl en neerdrukkende, melancholische Hammondklanken. Of Pictures Of The World met het schurende, wat meer wilde, psychedelische gitaarwerk. Of in feite alle elf de overige liedjes. Verteer ze gewoon in stukjes en brokjes voor een lange en zoete nasmaak. En vergeet vooral de gevleugelde woorden van Willy Sommers niet: “Laat de zon in je hart”.

Nooit verwacht een recensie te lezen waarin Sommers en The Smiths elkaar omarmen, wel?