The Rakes - Klang!

V2

Inspiratie en rust: men zoekt het steeds vaker ver van huis. Mozes trok naar een berg in de woestijn, Leon Trotski hield zich schuil in Mexico City en Marvin Gaye verkaste naar – of all places – Oostende, België. Vorig jaar besloten ook de Londense postpunkers van The Rakes zich abroad te gaan bezinnen. Ze trokken zich terug in een bouwvallige radiostudio in een oud-communistisch deel van Berlijn. Missie? De (immer moeilijke) derde Rakes-plaat uitvinden en inblikken.

Het resultaat van enkele maanden Duitsland is 'Klang', een milieubox met tien lichtontvlambare songs die zich heel graag knal in je gezicht laten ontploffen. 

De toon voor de compacte plaat - 35 minuten - wordt meteen gezet door opener You’re in It: een chaotische mengelmoes van energieke staccato-akkoorden waarvoor het label ‘postpunk’ werd uitgevonden. Gang Of Four anno 2009, als het ware. Frontman Alan Donohoe huilt, krijst, reutelt en kweelt, maar verveelt nooit. Aansluitend komt That’s the Reason, een bijzonder leuk liedje dat bijgevolg hier en daar op welverdiende airplay kon rekenen.

Meer geweldige toeren haalt Donohoe met zijn stem uit op Bitchin’ in the Kitchen, waar het ritme wordt geleid door iemand die op een ‘karellekespad’ stapt.
 
The Woes of the Working Women wordt ingeleid door een opwindende intro, waarin – no shit! – het harde werkleven van een vrouw op licht ironische wijze wordt beklaagd: ‘Well the boys go to war and the girls staying home getting fat and bored!’. Ladies, schiet niet op de boodschapper, maar richt uw pijlen naar Londen!

En dan komt 1989: een opwindende instant zomerhit die één en al Berlijn ademt. Uitermate geschikt als soundtrack voor een geslaagde citytrip naar de Duitse hoofdstad. Shackleton equals rock ‘n’ roll, steekt de duimen in de lucht voor sigaretten en alcohol en lacht sport- en gezondheidsdogma’s en lifestylegoeroes in het gezicht uit.

The Light from Your Mac is een nogal nerdy klinkende titel voor een geweldig lied. Een van de rustigere nummers op 'Klang!', dat het voor één keer niet van snelle gitaarakkoorden, maar van een catchy baslijn en Donohoes longinhoud moet hebben.  

En na het mindere Muller’s Ratchet wordt 'Klang!' waardig afgesloten met The Final Hill, waarin we de herrezen staccato-akkoorden en stoere hooligan-‘yeahs!’ wel kunnen smaken.

De van energie en opwinding overlopende derde van The Rakes laat ons dooreengeschud achter, maar met een grote glimlach op het gezicht. Er staat geen 22 Grand Job of We Danced Together op 'Klang!', al komt 1989 qua potentieel hitgehalte aardig in de buurt.

Bovendien valt de plaat als geheel bijzonder in de smaak. Ze is voorbij voor je er erg in hebt, dus leg je ze dan ook heel gemakkelijk meerdere keren per dag op. Wij houden van The Rakes, non nonsense en goeie rockmuziek. Check, check en nog eens check!