The One - Sunrise
Construction Records
Het grootste compliment dat je The One kunt geven, is dat deze Nederlands-Britse band zich niet zomaar laat vergelijken met bekende namen uit het progressieve genre. Toch klinkt alles vertrouwd en vooral aanstekelijk. ‘Sunrise’ is een debuut dat het verdient breed opgepikt te worden.
Als we toch referenties zoeken, kom je gezien het speelse karakter (luister naar het weerbarstige ritme in The Thoughts Of Light) uit bij de nieuwe Scandinavische bands. Dat zijn groepen die aan geen enkele eis lijken te voldoen die het cliché stelt aan het genre.
En daarin is The One op het eerste gezicht zelf een cliché. Ten eerste zoekt The One het niet in de virtuoze instrumentbeheersing of complexe arrangementen. Toch is de muziek instant herkenbaar als symfonische rock. Ten tweede vind je geen epics op het album. Toch vertelt dit album het verhaal van een wetenschapper die ontdekt dat verliefd worden sneller is dan de snelheid van het licht en daar wordt ook even de snaartheorie en de kwantumfysica bijgesleurd.
Slidegitarist Frank Ayres schreef de teksten in de ochtend – vandaar de titel – maar dat is onbelangrijk. Wat telt, is dat de acht songs uit de pen van Timothy van der Holst van een elegantie en een raffinement zijn, waarop men trots mag zijn. Hij creëerde immers een aantrekkelijke wereld voor de prachtige verhalende stem van Max Gilkes. Dit bandgeluid heeft de potentie om het viertal te laten uitgroeien tot een "classic" progband.
In de soundwereld van ‘Sunrise’ is alles tot de essentie herleid. We kunnen ons voorstellen dat de heren in de studio met een gummetje in de weer waren om elke overbodige noot te schrappen. Wat een verschil met zovele andere groepen die de composities volproppen om vooral indruk te maken. Zoals ook veel films lijden onder een ballast en dringend een scriptdokter nodig hebben.
Maar dit is prog en de band is de ironie hiervan blijkbaar niet ontgaan. Als er één song redelijk pompeus klinkt (maar dan in de goede betekenis!), dan is het wel Let’s Laugh. Vooral toetsenist van der Holst zet de clichés naar zijn hand. Hij speelt met gevoel voor traditie, voor de grote voorbeelden uit de jaren zeventig. Hij grijpt terug op de erfenis van Rick Wakeman en Ton Scherpenzeel.
Als we dus toch een vergelijking maken, dan met Kayak op basis van The Time Stands Still in pianistiek en vocaal opzicht. ‘Sunrise’ is een vaardige plaat en werd voorbeeldig gemixt door gitarist Edwin in’t Veld. En vooral: The One schuwt al te grootse gebaren, maar is niet vies van enige hitgevoeligheid (het titelnummer). Daarmee is het een allemansprogband, en het is goed dat ze er zijn. Doe jezelf een plezier en schaf dit album aan.