The New Pornographers - Brill Bruisers
Matador Records
Ah, de nieuwe New Pornographers. Eigenlijk weet je dan vooraf al wat er komen zal. En toch kan je niet aan de verleiding weerstaan en vind je die plaat ook weer goed.
Hoe het geheel de delen kan overstijgen. Het intrigeert elke keer weer bij The New Pornographers. Die delen mogen er nochtans zijn ook al braken ze bij ons nog niet veel potten. Dan Bejars Destroyer doet het hier waarschijnlijk nog het best met optredens op zowat elk Belgisch festival van formaat de afgelopen jaren. Neko Case is dan weer het bekendst over de grote plas. Hier passeerde ze afgelopen winter in een erg dun bevolkte foyer van De Roma nota bene. En dan is er nog Carl Newman, die als A.C. Newman wel wat krediet kreeg, maar ook weer niet echt zalen uitverkocht.
En als The New Pornographers blijft het echte succes hier ook uit, ook al maken ze best radiovriendelijke indiepop, die het op Studio Brussel en Radio 1 toch goed zou moeten kunnen doen. Met dit 'Brill Bruisers' doen ze niks anders dan wat ze altijd al gedaan hebben: poppareltjes schrijven, die door de interactie - elk van hen die apart het voortouw neemt en/of de wisselende combinaties daarvan - toch steeds weer een album opleveren dat je met plezier (en opnieuw en opnieuw) uitzit.
Dat de titel een rechtstreekse verwijzing is naar het Brill-gebouw, waar ooit het kruim van de muziekbusiness was ondergebracht, is nog zo gek niet. Want ook The New Pornographers zijn een verzameling uiterst getalenteerde muzikanten en songschrijvers. En dat blijkt al vanaf het eerste nummer van de plaat. Het titelnummer is er namelijk zo eentje die je doet opkijken als je met iets anders bezig bent. Aan dat deuntje is gewoon geen ontkomen aan en hoofdpornograaf Newman zet op de hem eigen, optimistische wijze al meteen de toon voor wat er nog volgen zal.
Producer en medepornograaf John Collins zorgde trouwens voor een kraakheldere productie, die elk detail mooi laat uitkomen op het goede moment. Dat hoor je dan weer perfect in Champions Of Red Wine, gezongen door Case, maar met de subtiele backing vocals van de andere groepsleden. Case is hier veel minder countrygericht dan dat het geval is op haar soloplaten.
Eigenlijk geldt dat voor elk van de bandleden. Want ook Bejars bijdragen zijn niet te vergelijken met wat hij voor Destroyer uit zijn mouw schudt. Geen spoor van het mysterie hier. Uiteraard is er nog die typische stem, maar verder past ook wat hij doet perfect binnen het kader van The New Pornographers. Luister maar naar de powerpop van de uitstekende single War On The East Coast. Spidyr is misschien iets atypischer, maar wordt in het gareel gehouden door dat synthesizerdeuntje dat de song vooruit stuwt;
Verder is dit een klassieke popplaat. En een verdomd goede, eigenlijk. Vol uitstekende liedjes. Wij staan intussen te popelen om de band weer eens aan het werk te zien in de Botanique in december. En hopelijk is het dan voor een keertje op volle sterkte.