The National - Sleep Well Beast

4AD

The National is geen groep die vanuit het niets tot een supergroep geschopt heeft. Album na album veilden ze aan hun sound en wonnen ze meer en meer zieltjes. Er werd dan ook al maanden reikhalzend uitgekeken naar de zevende studioplaat ‘Sleep Wel Beast’ en ook nu nog weten Matt Berninger en zijn makkers op subtiele wijze te verrassen.

Pas vanaf hun vierde plaat ‘Boxer’ begon The National voor een groter publiek te spelen, maar het was pas vanaf ‘High Violet’ uit 2010, de band was toen al tien jaar bezig, en ‘Trouble Will Find Me’ uit 2013 dat ze écht hoge toppen scheerden. Typerend voor de heren is dat ze al die jaren hun zin zijn blijven doen en nooit echt commerciële compromissen gesloten hebben.

In de vier jaar tussen ‘Trouble Will Find Me’ en ‘Sleep Well Beast’ wist menig bandlid zich nuttig bezig te houden: Bryce Dessner waagde zich aan een soundtrack waar hij zijn gitaar al eens aan de kant liet, tweelingbroer Aaron Dessner experimenteerde er op los in zijn zelf gebouwde homestudio en Matt Berninger trok de baan op met EL VY. De kruisbestuiving van dit alles is een vintage The National plaat met subtiel geëxperimenteer zonder bruuskeren met elektronica, maar waar ook de gitaren behoorlijk van jetje mogen geven. Eigenlijk is de vooruitgestuurde single The System Only Dreams In Total Darkness op dat vlak een perfecte samenvatting voor de volledige plaat.

Ook nu was de rolverdeling trouwens bijzonder duidelijk. De tweeling Dessner schreef het merendeel van de muziek en werkte de arrangementen volledig uit. De broers Bryan en Scott Devendorf zorgden voor een kloek fundament en tot slot liet Matt Berninger er zijn troebele en duistere teksten op los. Aaron Dessner nam bovendien de productie voor zijn rekening in die homestudio van hem.

Al van bij de wondermooie opener Nobody Else Will Be There wordt de toon gezet en het lijkt alsof een goede vriend na jaren afwezigheid weer voor de deur staat. Toch blijkt dat niets is wat het lijkt, want de ingetogen stijl en de bijzonder geraffineerde elektronische toets laten je wat verward achter.

Die elektronica komt echter ook mooi terug in het grondig uitgekiende Walk It Back met naar het einde toe een bizarre, maar mooie spoken word sample. Die doordachtheid horen we ook in Empire Line en de titelsong waarin de band tegen zijn natuur lijkt af te stappen van een duidelijke melodielijn.

De recentste single Day I Die klinkt dan weer behoorlijk spontaan en doet ons wel heel hard denken aan Mr. November van het album ‘Alligator’. Turtleneck heeft dan weer de verbetenheid van Abel uit datzelfde album. De cynische lyrics “Another man in shitty suits everybody’s cheering for/ This must be the genius we’ve been waiting years for/ Oh no, this is so embarrassing.” zijn bovendien een niet mis te verstane boodschap aan president Trump.

En dan zijn er nog de songs die wat ons betreft in het rijtje van onvoorwaardelijke The National-klassiekers mogen opgenomen worden: Guilty Party bezorgt ons elke keer opnieuw kippenvel wanneer de donkere warme bariton van Berninger zo hard in balans komt met het heerlijke lichtvoetige riffje, de ingetogen ballad Carin At The Liquid Store waarin Berninger de ups en downs van het huwelijk bezingt en het experimentele, van marimba voorziene, en dus warm ontluikende I’ll Still Destroy You.

Voor ‘Sleep Well Beast’ zijn van de vijfentwintig geschreven, afgewerkte en gemixte songs uiteindelijk deze twaalf op de plaat terecht gekomen. Niet noodzakelijk de beste zo zeggen ze zelf, maar wel de twaalf die samen de beste plaat vormden. Of dit hun beste studioplaat is willen we nog in het midden laten, maar zeker is dat het opnieuw een hele goeie geworden is en dat er nog maanden zoet mee zullen zijn om alle finesse ervan gehoord te hebben. Repeat!