The Mysterines - Reeling
Virgin Records
Het grote moment is daar voor The Mysterines. Met een platencontract bij een groot label al op zak, een paar sterke singles op het curriculum en nu al een goede live reputatie kan er voor de jonge rockband uit Liverpool met de indrukwekkende Lia Metcalfe op zang en gitaar weinig meer misgaan. Eindelijk is er dan het debuutalbum 'Reeling' met daarop de nodige verrassingen.
Behalve dat ze uit de stad komen van 'Penny Lane' en de 'Merseyside Derby', al een jaar of vijf actief zijn en heel graag willen schitteren, weten we niet bijzonder veel over de achtergronden van The Mysterines. Dat maakt het alleen maar gemakkelijker om op de muziek te letten, wat bij dit album meer dan de moeite waard is. De veelzijdige garagerock is zowel prikkelend als zalvend door een mengeling van elektrische en akoestische gitaren, waarbij echo's van Hole, Siouxsie And The Banshees, Honeyblood en soms ook PJ Harvey het geheel iets zeer vertrouwds geven.
De gruizige punk, die we kennen van single Hung Up, beheerst ook opener Life's A Bitch (But I Like It So Much). Maar de meeste andere nummers zijn van een rustiger aard. Het dichtst in de buurt komen de overwegend midtempo gitaarpopsongs als On The Run en All These Things die met langgerekte tonen een fijne soundtrack vormen voor een autoritje of een werkdag met de radio aan.
Een groot aandeel is er voor een serie meer experimentele nummers met ruimte voor schemerige klanken en, zoals in Under My Skin, slepende bluesvibes. Die extra laag maakt de plaat nog spannender, maar pakt – vooral in het titelnummer met zangkoortjes – soms rommelig uit. Hier is te horen dat de band ondanks een blakende zelfvertrouwen toch nog zoekend is.
Rots in de branding is de betoverende zang van Lia Metcalfe. Onverstoord weet zij uiteenlopende emoties als wanhoop, woede en bekoring duidelijk over te brengen, zelfs op single Dangerous, die muzikaal het neutrale midden houdt tussen de verschillende uitersten op deze plaat. Verschil in de performance is er uiteraard wel. Het allerbest uit de verf komt ze op de ballade-achtige nummers Still Call You Home en The Confession Song waarmee het album afsluit.
Met het rijke kleurenpalet op 'reeling' komt er veel op ons af. Het is eens wat anders dan het doorsnee debuut met de singles die we toch al kenden plus enkele vage aanvullingen. Wel blijft het de vraag waar het experimenteren op den duur toe zal leiden. Het is te hopen dat The Mysterines de gelegenheid krijgen een eigen weg te banen en niet a la Marmozets na twee platen al door de muziekindustrie worden afgedankt.