The Mountain Goats - Dark In Here

Merge Records

Feit: in het dertigjarig bestaan heeft The Mountain Goats ofte John Darnielle nauwelijks een jaartje geskipt om een nieuwe plaat uit te brengen. En met ‘Dark In Here’ en titels als Arguing With The Ghost Of Peter Laughner About His Coney Island Baby Review, waarin de kenner meteen muzikaal afgeleid wordt naar Lou Reed én Pere Ubu, is van writersblock duidelijk nog geen sprake. Welkom op een nieuw stukje berggeit.

Moest je nog willen volgen: de laatste wapenfeiten van dit combo uit North Carolina waren respectievelijk duister gothic, progfantasy en ontnuchterend folky. En het is in die laatste lijn dat het ogenschijnlijk lichtvoetige 'Dark In Here' doorgaat. Met vrolijke, akoestische gitaarmelodieën, helder warme stem, weinig productieve franjes en een dromerige zachtheid van piano en klagerig glijdende slide, in het geval van de broze titeltrack. Of soms gewoon volop met piano, drums en samenzang, om de instrumentale balans ook al eens om te keren, zoals bij het opvallend uit de bocht vliegende Lizard Suit.

Schijn bedriegt natuurlijk. Want ook John Darnielle wil de angsten, onmacht en onrust kwijt. “All the outside world was wild dark”, verklaart hij op de bandsite. Dus vlucht de songwriter na het uitbrengen van het fantastische ‘Getting Into Knives’ terug de studio in om de demonen te herkauwen in de vorm van folk-, roots-, jazz- of soulgetinte liedjes.

Vaak strak en sober, maar dus ook soms virtuoos met jazzy pianospel, een solerende sax of enkele improviserende structuren, het is weer een ander gezicht van de band. Maar let op: zoals steeds laten Darnielle en co de teugels nooit helemaal los. Songs blijven songs. Of muziekkaders met een boodschap (die vaak ietwat warrig uit dit uiterst creatieve brein naar voren komen). In elk geval verwacht je niet meteen een harmonieuze, akoestische slow ballad achter een titel als The Slow Parts On Death Metal Albums.

In elk geval dooft het vuur op deze plaat langzaam, maar zeker uit. Niets nieuws onder de zon van een Mountain Goats-release dus. Want dat blijkt zowat de enige constante - op het hoge, scherpe stemtimbre van de frontman na dan: de band begint steeds volop, met rijke arrangementen en een melodieus optimisme, maar glijdt meer en meer af naar intieme en sobere liedjes, die de “must” een beetje weghalen. Misschien is het ook geen must om meer dan twintig studioplaten uit te braken. Maar het geeft wel vertrouwde, kwalitatief sterke kost. En dat blijft een zeldzaamheid in muziekland.