The Mountain Goats - Getting Into Knives
Merge Records
Alweer een album van onze bezige bijtjes, euh … geitjes. Frontman John Darnielle bracht eerder dit jaar as ‘Song For Pierre Chuvin’ uit, een plaat die eerder introvert klonk, maar voor studiorelease nummer negentien sluiten The Mountain Goats opnieuw de gelederen. Wat – conform de opvallende hoes – voor een opvallend scherp kantje zorgt.
Je moet het kunnen of durven volgen. Waar de indiefolkband uit North Carolina met de vorige release nog knipoogde richting fantasy en ervoor zelfs de gothic kant uit neigde, klinkt ‘Getting Into Knives’ opvallend nuchter. Een songwriter met scherpe stem en woorden en voorzichtige arrangementen die achter de akoestische gitaar schuilen. Opgenomen in dezelfde studiokamer in Nashville waar The Cramps het debuut opnamen. Maar daar houdt het dan ook op qua ruigte. Met deze zoveelste plaat groeien The Mountain Goats opnieuw een stevige stap richting volwassenheid.
Dat wil zoveel zeggen als dertien ontwapende songs met heldere, spaarzame composities. Een uur lang de heldere zang en narratieve tekstmijmeringen van Darnielle volgen. Pinkelend op piano en met zacht schuifelende drums en zindergitaar op een broos en bloedmooi The Great Gold Sheep. Of op dat typerende tokkelgitaartje zoals bij de korte slapstick opener Corsican Mastiff Stride. Intiem en neus tegen neus met de luisteraar of net stevig van leer trekkend op rockgitaar, drums en geattackeerde toetsen door gastorganist Charles Hodges (Al Green) in single As Many Candles As Possible (“There’s plenty of distortion and it’s not really clear”).
Het is die brede aanpak die ook nu weer vruchten afwerpt. Darnielle en zijn drie mede-Mountain Goats prikkelen dertien keer op rij met songs die zowel eenvoudig als complex overkomen, vol detail en melodie. Wat resulteert in een plaat met instant toegankelijkheid, maar tegelijkertijd veel ruimte om te rijpen. Een plaat die de kwaliteit van deze band met verve bestendigt, mogelijk zelfs nog verbreedt. Waarvan de hoogtepunten op meerdere handen te tellen zijn – al willen we zeker extra pinpointen op het ontwapenende Bell Swamp Connection met dat fantastische pianospel en de vele “Get out”-uitroepen. Dit is een album dat je gewoonweg moet gehoord hebben. Op naar release twintig heren!