The Magnetic Fields - Quickies

Nonesuch Records

Altijd lachen met The Magnetic Fields. Of net niet natuurlijk.

Neem nu de albumtitel. U mag dat gerust letterlijk nemen. Want 'Quickies', dat zijn achtentwintig stukjes muziek, gaande van zowat zeventien seconden (Death Pact (Let's Make A)) tot iets meer dan tweeënhalve minuut (Come, Life, Shaker Life). Da's niet mis. En een mooi concept.

Voor je het weet, zijn ze voorbij. Muzikaal werden ze met opzet kaal gehouden. Stephen Merritt hield het instrumentarium belachelijk simpel met, naast enkele synths en onconventioneel materiaal als de duimpiano, ook allerlei zelfgemaakte violen, gitaren, ukeleles en wat dies meer zij (Dat klinkt wel erg als een accordeon in het country-achtige Evil Rhythm). Een ritmesectie zal je (op ergens een drumcomputertje na) vergeefs zoeken op deze plaat, maar je krijgt ook nergens het gevoel dat die ontbreekt. Merritt doet dat trouwens wel vaker, de diepe, ritmische tonen weglaten. Zijn stem is zo al laag genoeg.

Tekstueel zitten er weer pareltjes tussen. Dan denken wij bijvoorbeeld aan Bathroom Quickie over – jawel – een vluggertje in de badkamer. Dat vluggertje is trouwens in minder dan een minuut voorbij. Wat dan nog overblijft, is een belachelijke grijns op je smoelwerk. En zoals wel vaker bij The Magnetic Fields wisselt Merritt het zingen af met vaste kompaan Claudia Gonson (in My Stupid Boyfriend doen ze het trouwens samen).

Je krijgt dronken niemendalletjes als She Says Hello voorgeschoteld, evenals ironisch geladen kattebelletjes als de opener Castles Of America (Wablief? Kastelen in Amerika?) en de afsluiter I Wish I Were A Prostitute Again. Dat soort dingen werkt verslavend. Voor ons dan toch.

Aan de andere kant wordt er af en toe ook wel geprikt, zij het steeds tongue-in-cheek. Dat is al zo in het grappige The Day The Politicians Died, waarin gezongen wordt wat iedereen al lang denkt, maar ook iets bitterder in Favorite Bar, waar de homofobie bijna terloops wordt aangeklaagd.

'Quickies' is, ondanks het grote aantal songs, nergens echt vervelend. Dat lukte The Magnetic Fields niet op elke plaat. Zelfs meesterwerk '69 Love Songs' kent enkele dipjes, iets waar je op dit album veel minder last van hebt. Wie weet was een plaat vullen met enkel (ultra)korte songs zo'n slecht idee nog niet.

Als dit echt tussendoortjes zijn, als Merritt dit schreef op Post-It-notitieblokjes, bierviltjes en visitekaartjes, dan mag hij wat ons betreft best wat dieper zoeken in zijn kist met dergelijke flarden, want dan zit er nog zo'n bijzonder leuke plaat in.

Wij gaan ze alvast koesteren, deze Quickies'. En waarop wacht u nog?