The Living End - Wunderbar

BMG

Mogen we nog altijd enthousiast zijn over onze favoriete Australische punkrockband? We zijn allicht niet de enigen die afgeteld hebben naar studioplaat nummer acht en zich het afgelopen jaar even gesust zagen met een eveneens langverwacht album van fellow countryboys Cosmic Psychos. We vallen meteen met de deur in huis: ‘Wunderbar’ laat het trio rond charismatisch frontman Chris Cheney van een erg emotioneel broze, openhartige kant horen.

Dat deze Aussies echte riffmasters zijn, is niet langer een geheim. Zes weken in een Airbnb in Berlijn leidden tot misschien wel de puurste Living End-plaat ooit. Rock-'n-roll as we know it en daar was de eerste single en plaatopener Don’t Lose It natuurlijk een mooie voorbode van. Want de “punk” is op plaat acht echt wel verdwenen - het uptempo The American Dream, waarin het Amerikaanse volk netjes met de voeten op de grond wordt gezet even weggecijferd (“Elvis has left the building / Lincoln is turning in his grave”).

‘Wunderbar’ is een plaat waar de empathie van afdruipt; waar Cheney met zijn meest nuchtere stem gevleugelde woorden als “Love can kill / But it can save you when it’s real” in de lucht werpt; waar consumptiegerichte melodietjes en sing-alongteksten elf fantastische keren op rij de maag vullen; maar die bovenal - en dat is nog de mooiste verdienste -  totaal niet geforceerd of opdringerig overkomt. Luisteren, beleven, mee laten slepen. Dat is het.

En dan beland je in een prachtige song als Drop The Needle: geen agressieve antidrugsong, maar een emotioneel oprecht, aangrijpend nummer dat daardoor net meer effect krijgt met zijn boodschap. Of dan kom je bij een typische Living End-song: de huppelende en naar rockabilly knipogende antipestballade Not Like The Other Boys, die vertelt dat je gerust jezelf en anders mag zijn als kind en waarin contrabassist Scott Owen nog eens lekker aan de snaren mag plukken.

Berlijn en producer Tobias Kuhn (Die Toten Hosen) betekenden dus duidelijk een verjongingskuur voor The Living End. Velen zullen nog steeds graag rondstampen met termen als "gitaarnoise" en "punk". En ergens hebben ze nog gelijk ook. Toch durven wij voorzichtig het bordje "pop" in de lucht te steken. Niet als verwijt of als allergische reactie, maar als keurmerk. Want heel af en toe zijn er van die platen waarvan je voelt dat ze wel eens iconisch zouden kunnen worden. Onthoud de term ‘Wunderbar’.