Cosmic Psychos - Loudmouth Soup
Go The Hack Records
“Never too old to punk”, dat moet zowat het statement van onze favoriete Aussies zijn. Voor dertig jaar op de planken, een tiental groepswissels (enkel schorre brulboei en bassist Ross Knight bleef overeind staan) en nu ook een elfde studioalbum mag gerust het woord “legendarisch” bovengehaald worden. Het zal dit trio worst wezen. Zoals steeds draait het voor de heren ook nu enkel weer rond bier, feesten en vuilbekken.
De Australische koningen van bier, punk en rock-’n-roll zijn dus terug van nooit echt weggeweest. Met de Warhol-hoes, waarbij bierblikken de plaats van soepblikken innemen, en tien no-nonsense songs is dit weer een plaatje vol humor, vuilbekkerij en muzikaal gemak. Vernieuwend? Al lang niet meer, maar The Cosmic Psychos blijven wel scoren met hun mengelmoes van The Stooges, The Ramones en The Birthday Party, om er even een ander legendarisch exportproduct uit Melbourne bij te nemen.
De Psychos verwelkomen hun publiek alvast met het openmaken van een biertje voor elk groepslid, slik- en drinkgeluiden inbegrepen. Bier en zatlapperij. What you hear is what you get. En toch … “I’m Feeling Average”, gaat het al snel in de eerste single met zijn rechtdoor dravende Ramonesrock. In het daaropvolgende Dogshit neemt gitarist John McKeering (nog geen tien Psycho-jaren op het cv) zelfs de micro over. “The more stuff that the others sing and play, the less I have to do”, liet Knight zich al in een interview vallen.
Ergens voelt deze plaat ook wel zo aan: een beetje zoekend, soms wat aarzelend en niet altijd met de nodige kracht en overtuiging. De koningen worden een dagje ouder. Pas op. Het zit er zeker nog in hoor, wanneer bijvoorbeeld een sterk Better In The Shed opent met scherpe gitaren en een stevige groove (“This is fucked, this riff. Don’t make any sense”), die eeuwige cynische kaka- en pipischijtbekkerij inbegrepen. Gooi er nog een gierend sologitaartje en backing-geroep bij en we zijn er. Heerlijk. Zeker de tweede helft van dit album klinkt wat smeriger en ruiger, zoals het hoort. En op Moonshine Shuffle mag McKeering zelfs helemaal loos gaan door onder begeleiding van marcheerdrums en een grimmig speechende frontman een stevig stukje psychedelisch (!) gitaarwerk neer te zetten.
Toch gaat het tempo op ‘Loudmouth Soup’ net iets te vaak naar beneden en speelt het trio net iets te vaak in op de kracht van punkherhaling in plaats van op die van muzikale scherpte. Het is bijna lachwekkend hoe Ross Knight in Rat On The Mat zoiets als een solo uit zijn bas probeert te toveren maar niet verder komt dan wat rommelende noten. Maar zie er gewoon de gein van in. Bierbuik vooruit en vooral vergeten, die lichamelijke tekortkomingen of ouderdomsverschijnselen. En dan blijven de laatste woorden misschien wat dreigend hangen: “Brothers, we drag this land / This will be our last stand”. Exit Cosmic Psychos? Laten we hopen dat er nog enkele jaren en hectoliters bij mogen!