The Infinity Ring - ATARAXIA

Profound Lore Records

Met het debuutalbum kon The Infinity Ring de organisatoren van Roadburn overtuigen, maar de rest van de wereld leek niet meteen te volgen. Kunnen ze daar met 'ATARAXIA' verandering in brengen?

Wij bekennen: debuut 'Nemesis & Nativity' was ook voor ons niet echt baanbrekend. Maar toch moeten we toegeven dat The Infinity Ring met 'ATARAXIA' een paar nummers heeft gemaakt, die wisten te raken. Niet in het minst hebben we het dan over single Elysium. Zelf verwijst het vijftal uit Boston naar Swans als één van de inspiratiebronnen (de vervormde gitaren naar het einde toe?). En misschien is dat op de single nog het best te horen, zelfs al breken ze ook wel door die muur heen en eigenen ze zich dit toch toe. Maar eigenlijk is dit nummer niet helemaal representatief voor dit album. Het tempo ligt hoger, er zit meer energie in, waar dat in de andere songs minder het geval is, zonder daarmee afbreuk te doen aan de kwaliteit van die liedjes.

Want 'ATARAXIA', dat is eigenlijk de Griekse term, gebruikt door Pyrrho en Epicurus, die het ideaal van zielenrust beschrijft, de onverstoorbare staat die zich kenmerkt door vrijheid van zorgen, affectieloosheid en emotionele gelatenheid. Of dat zegt Wikipedia toch. En dat blijkt veel meer uit een nummer als opener Obsidian, waarin de doorrookte stem van Cameron Moretti (Sisters Of Mercy in lagere versnelling) opdoemt uit enig spaarzaam gitaarwerk (eveneens van zijn hand), voorafgegaan door onverstaanbare samples. Opmerkelijk is hier de achtergrondzang en de saxofoon. Zij zorgen voor bijkomende spanning, die eigenlijk steeds verder opgebouwd wordt zonder echt tot een uitbarsting te komen. En toch werkt dit concept. Een desolate piano maakt de overgang naar The Nightingale, waarin opnieuw een soort van opgekropte spanning huis houdt. Pas daarna, in Elysium, ontploft de boel.

Naar verluidt zouden de verhoudingen binnen de band op springen hebben gestaan bij de opnames van deze plaat, hetgeen misschien de geladenheid van deze songs verklaart. Want eigenlijk zit er elektriciteit in elk van de songs, misschien met uitzondering van Revenge, dat niet de kracht heeft, die het misschien zou moeten hebben. Maar daar staan dus genoeg andere songs tegenover om deze plaat te rechtvaardigen.

Misschien moeten we dat debuut toch maar eens een tweede kans geven. Want ook deze plaat vroeg om de nodige volhouding. En uiteindelijk werden we dan ook beloond. 'ATARAXIA' vraagt om zielenrust, maar die lijkt eerder oppervlakkig te zijn, terwijl er onderhuids van alles ligt te borrelen en stomen.