The Gaslight Anthem - History Books

Rich Mahogany

Negen jaar, twee maanden en negentien dagen hebben ze erop gewacht, maar sinds kort kunnen de fans van the Gaslight Anthem zich weer verwarmen aan een nieuwe plaat. De wereld is sinds voorganger ‘Get Hurt’ danig veranderd, de band zelf gelukkig niet.

Vijftien jaar geleden leken wereldheerschappij en nokvolle stadions slechts een kwestie van tijd. Tweede album ‘The ’59 Sound’ (2008) werd door zowat de voltallige pers opgehemeld en na die uiterst succesvolle festivalzomer van 2009 - toen ene Bruce Springsteen een paar keer een liedje kwam meezingen - verdubbelden zelfs de verkoopcijfers van de plaat. Om maar te zeggen dat het allemaal heel snel ging voor de groep die amper drie jaar eerder was verrezen uit de as van punkband This Charming Man.

Zanger-gitarist Brian Fallon en co zijn altijd trouw gebleven aan de punkroots, maar vanaf ‘The ’59 Sound’ lengden ze het van oorsprong potige, melodieuze geluid wel steeds meer aan met "meer traditionele" rock. Doe daar Fallons rauwe stem bij en de oprechte manier waarop hij de verhalende teksten brengt, en u weet meteen ook waar die aanhoudende vergelijkingen met The Boss vandaan komen.

Op ‘American Slang’ (2010) en ‘Handwritten’ (2012) werd die sound met succes geperfectioneerd, ‘Get Hurt (2014) bleek daarentegen de plaat te veel. Fans en critici waren niet meer zo enthousiast en ook Fallon gaf aan dat hij met de band op een dood spoor was aanbeland. Hijzelf zou hierna in vijf jaar tijd maar liefst vier soloplaten uitbrengen, terwijl de groep koos voor een lange winterslaap. Die werd in 2018 even onderbroken voor een tournee om de tiende verjaardag van ‘The ’59 Sound’ te vieren.

Pas in 2022 ging het licht weer helemaal aan. Eerst was er een tour in enkele Europese landen en in de Verenigde Staten, maar zodra de machine weer geölied was, was ook de tijd rijp om aan die zesde plaat te beginnen. Opmerkelijke vaststelling: waar de band na ‘Get Hurt’ nog werd verweten niet meer te evolueren, wordt het teruggrijpen naar het muzikale recept van de succesjaren nu zowat alom toegejuicht. Een bewuste keuze, alsof het viertal met ‘History Books’ een houvast wil bieden in onzekere tijden.

Voor de meeste fans zal ‘History Books’ dus zeker aanvoelen als thuiskomen, want alle ingrediënten van een klassieke The Gaslight Anthem-plaat zijn aanwezig: de energieke adrenalinebommen die je van de eerste luisterbeurten vlot kan meebrullen, maar ook het subtielere, ingetogen werk dat een grotere stilistische verscheidenheid laat horen en ook iets meer tijd nodig heeft om te ontbolsteren.

Drie aanstekelijke singles gingen de plaat vooraf. Eerst kwam de vinnige, melodieuze poppunk van Positive Charge, misschien wel het beste nummer van de plaat, waarin Fallon niet alleen zingt over zijn mentale dips van de afgelopen jaren, maar ook meldt weer klaar te zijn voor een nieuw begin. Zelfs de Springsteen-vergelijkingen deren hem niet langer, want Bruce zelf mag op tweede single History Books vocale bijstand komen verlenen.

Minstens even explosief en onweerstaanbaar is single nummer drie, Little Fires, waarop PUP-zanger Stefan Babcock meedoet. Net zo belangrijk als een verleidelijke single is natuurlijk een stevige opener. En ook wat dat betreft stelt Spider Bites allerminst teleur. Hij maakt meteen ook duidelijk wat het thema is van de plaat: de wereld gaat naar de knoppen, maar met een beetje meer empathie en wederzijds begrip kunnen we onszelf misschien toch nog redden van de ondergang, niet alleen op wereldvlak, maar ook in ons persoonlijke leven.

Nog meer ronkende gitaren krijgen we geserveerd in I Live In The Room Above Her, waarin southern rock wordt verzoend met heartlandrock. Maar Fallons zielenroerselen worden niet altijd verpakt in een melodieus refrein of bedolven onder fors snarenwerk. Met dromerige songs zoals Michigan, 1975 en Empires, het meeslepende Autumn en de lichtvoetige, mild melancholische countrypop van The Weatherman en A Lifetime Of Preludes weet The Gaslight Anthem ook te beklijven zonder de gashendel helemaal open te draaien. Het resultaat is een evenwichtige, sterke plaat met heel wat uitschieters, maar geen enkele uitglijder.

Welkom terug, jongens, en tot volgend jaar in de AB!