The Decemberists - What A Terrible World, What A Beautiful World

Capitol Records

Er zijn er die vinden dat The Decemberists met ‘The King Is Dead’ zijn identiteit verloochende en dat de band sinds ‘Piqaresque’ (2005) haar hoogtepunt voorbij is. Zij vergissen zich!

Waarschijnlijk zullen die mensen zich in die mening gesterkt voelen. Want ook ‘What A Terrible World, What A Beautiful World’ bevat eerder conventionele folkrocksongs dan de epische progfolk-exemplaren die op eerdere platen te horen waren en die soms de tienminutengrens moeiteloos sloopten.

Colin Meloy dient die criticasters meesterlijk van antwoord in twee van de veertien (jawel: 14!) songs die de nieuwe plaat herbergt. In opener The Singer Adresses His Audience zingt hij met een knipoog: “We know you threw your arms around us In the hope we wouldn't change / But we had to change, some”. En in Anti-Summer Song verwijst hij naar Summersong uit ‘The Crane Wife’ en klinkt het vrolijk: “I'm not goin' on just to sing another sing along suicide song / So long, farewell, don’t everybody fall all over themselves.”

Wat meteen opvalt, is dat de songs inhoudelijk compleet los staan van elkaar. Meer nog: de typische, verhalende stijl van Meloy is zo goed als verdwenen. De plaat werd ook niet in een opnamesessie opgenomen, maar verspreid over een heel lange periode, soms met een paar songs tegelijk.

Dat levert heel diverse songs op, maar dat kan ook een zegen zijn. Zelden klonk de band zo afwisselend. Mistral en The Wrong Year brengen uptempo rootsrock zoals op ‘The King Is Dead’. Cavalry Captain drijft op strijkers en blazers, Till The Water Has Gone is pure blues en Easy Come, Easy Go combineert de Spaanse gitaar met een elektrisch exemplaar gedrenkt in reverb .

Is niets dan nog hetzelfde? Oh jawel. De band grossiert nog steeds in intelligente songs. Wie de twee singles Make You Better en Lake Song oppikte, was wat dat betreft reeds gerustgesteld. Geen van beide zijn evidente singles met een speelduur van meer dan vijf minuten, maar wel typische Decemberistsongs, bulkend van de melancholie, behept met een makkelijk meezingbaar refrein en heerlijk orkestraal.

De meest pakkende song is wellicht 12/17/12 dat geschreven werd naar aanleiding van een schietpartij in een basisschool in Newtown; Meloy bezingt er zijn liefde voor zijn (autistische) zoon en zijn gevoelens na de toespraak van Obama. Deze song voorziet het album van zijn titel en hoe passend is die niet na de recente gebeurtenissen in Parijs waarbij twee aanslagen leidden tot een nooit eerder gezien gevoel van eenheid? Slotakkoord A Beginning Song gaat nog door op hetzelfde thema.

Na vijftien jaar heeft The Decemberists dus nog niets van zijn glorie verloren, slaagt de band erin om nog steeds gracieus te evolueren en, ondanks eerder hitsucces, trouw te blijven aan zichzelf. Grote band, grote plaat.