The Bony King of Nowhere - Everybody Knows

Unday Records

Dat het beroerde tijden zijn, dat weten we. En nu komt Bram Vanparys - in het parallelle universum waarin melomanen doorgaans vertoeven beter bekend als The Bony King Of Nowhere – ons dat met zijn zesde album nog eens ferm onder de neus wrijven. Gelukkig biedt hij tezelfdertijd een doekje voor het bloeden aan, want ‘Everybody Knows’ is in de eerste plaats een beklijvende, rijke en erg mooie plaat geworden.

Er gaapt een gat van net geen vijfenhalf jaar tussen deze ‘Everybody Knows’ en voorganger ‘Silent Days’, waarop Vanparys iets moois wist te puren uit een pijnlijke gebeurtenis in zijn privéleven. Niet alleen de wereld is sindsdien danig veranderd, ook het – Belgische -  muzikale landschap is intussen grondig hertekend. Dat er desondanks toch zo hard werd uitgekeken naar dit album, zegt niet alleen veel over de status, die hij de afgelopen jaren opbouwde, het geeft ook aan dat heel wat mensen snakten naar nieuw werk van de man met de balsemende stem.

Het had nochtans gekund, een langspeelplaat die de radiostilte een paar jaar eerder had verbroken. De songs waren er, maar streng als hij is voor zichzelf, voldeden die niet aan de zelf opgelegde, hoge kwaliteitsnormen. De Gentenaar wil absoluut vermijden dat hij zichzelf gaat herhalen en huldigt dan ook het adagium van wijlen Mark Hollis: als je niks (nieuws) hebt te vertellen, dan doe je er beter het zwijgen toe.

Met het gelauwerde ‘Silent Days’ had Vanparys dan ook omzeggens de perfecte Bony King Of Nowhere-plaat gemaakt. Dat geeft voldoening op het moment zelf, maar werkt vooral verlammend, wanneer de tijd daar is om te beginnen aan een opvolger. Zichzelf opnieuw uitvinden als componist én als tekstschrijver was de enige manier om uit de impasse te geraken. Gitaar werd ingeruild voor piano en de teksten, die vroeger niet bepaald gebonden waren aan een specifieke tijd of plaats, gaan deze keer nadrukkelijk over het hier en nu. Of hoe The Bony King Of Nowhere zich plots ontpopt tot The Bony King Of "Now Here".

‘Everybody Knows’ telt twee keer vijf bloedmooie songs, netjes gescheiden door de sfeervolle, korte instrumental Rubber Faces. De elf tracks werden tot leven gebracht in de Gentse Studio La Patrie van producer Koen Gisen. Daar werd Vanparys bijgestaan door bassist Jasper Hautekiet (net als Gisen al jaren een trouwe vazal van de koning), pianist-componist-arrangeur Hendrik Lasure, gitarist Vitja Pauwels en drummer Simon Segers. Eens het raamwerk in elkaar was gezet, werden de songs verder uit- en afgewerkt en opgesmukt met weelderige, veellagige arrangementen.

De plaat opent met het machtige Are You Still Alive, de single die in september al de wereld werd ingestuurd en ons toen meteen bij het nekvel greep. Dit nummer klonk zowel vertrouwd – ah, de Stem is terug! – als anders dan wat hij tot nu toe had gedaan: het geluid was voller en gelaagder, de sfeer intrigerend en dan was er ook nog die voor zijn doen erg directe tekst, waarin de praalhanzen en -grietjes, die op sociale media graag pronken met de schijnbaar perfecte leventjes over de hekel werden gehaald.

Even overdonderend, maar evenmin vlot verteerbare, hapklare brokken zijn Get One Free (over ons bijwijlen manische koopgedrag) en Everybody Knows (over hoe we wel gruwen bij tv-beelden van oorlogen, maar vervolgens toch snel weer overgaan tot de orde van de dag). Almost Invisible (donkere tekst, maar misschien wel het mooiste refrein van de hele plaat) en het iets hoopvoller klinkende Falling Into Place – ook twee eerdere singles - sluiten de eerste helft af.  De ruststand in The Bony King Of Nowhere – De Luisteraar is dan 5-0.

In het tweede deel gaat Vanparys door op het elan. Het beklemmende, aanzwellende Erase zadelt de luisteraar, naarmate de song vordert, steeds nadrukkelijker op met een gevoel van onbehagen. Het opgejaagde Working Harder verklankt met de monotoon - haast als een mantra - afgerammelde tekst dan weer perfect hoe we schijnbaar grote doelen najagen in het leven, maar eigenlijk ijlings op weg zijn naar nergens. Maar het is niet al kommer en kwel in die tweede plaathelft, er is ook nog ruimte voor schoonheid met All It Takes.

Ook Slow Down is een song die zich, als we even abstractie maken van de tekst, aandient als een mooie, Belgische zomerdag - inclusief verfrissende onweersbui dus, hier in de vorm van een gitaareruptie aan het einde. In afsluiter Perfect Sense komt al wat voorafging op de plaat nog eens samen: de song is zowel synthese, orgelpunt als hoogtepunt van ‘Everybody Knows’.

Het heeft lang geduurd, maar sinds kort wappert de vlag weer op het dak van het koninklijk paleis van Nowhere. De koning is thuisgekomen, meer nog: hij zit steviger dan ooit op de troon.