The Black Keys - Ohio Players

Nonesuch Records

The Black Keys hebben hits, maar te weinig om headliner te zijn. Zo opende een vierletterig muziekblad de recensie van The Black Keys vorig jaar op Rock Werchter. Wij doen aan journalistieke leentjebuur en breien een vervolg aan die uitspraak: The Black Keys hebben hits, maar te weinig om relevant te blijven.

Tel ze er maar even op na, de bands die over een periode van een dik jaar twee steengoede rockplaten uitbrengen, zichzelf nadien gekatapulteerd zien worden naar het statuut van net niet headliner, eigenlijk boven hun stand leven, om daarna door dalende creatieve output weer af te zakken naar de natuurlijke status. Het gebeurde met de formatie van Dan Auerbach en Patrick Carney, al zal die (vriendschappelijke) pauze van een dikke vijf jaar er ook wel voor iets tussenzitten. 

Dat de band vorig jaar op Werchter vooral songs speelde uit de "Gouden Periode" zegt genoeg over de creatieve meerwaarde van alles wat erna is gekomen. 'Ohio Players' blijkt ook eerder een alibi voor nieuwe zaalshows en festivals dan een nieuwe poging om de diepgewortelde boom, die de Amerikaanse rockmuziek is, door elkaar te schudden. Toch moeten we de heren nageven dat ze durf in zich hebben. Voor deze plaat gingen ze op audiëntie bij poppaus Noel Gallagher en muzikale duizendpoot Beck, twee artiesten die wel weten hoe je een aanstekelijke rocksong in elkaar moet vijzen. Een denkwijze die toch enigszins heeft geloond.

Openingstrack This Is Nowhere start met een gortdroog, maar groovy basdeuntje. Het flitst ons even terug naar The Black Keys pre-'Brothers': muziek die gemaakt is om door de installatie van een aftandse truck te jagen. Helaas duurt het dan weer drie nummers voor onze aandacht weer getrokken kan worden. On The Game, mee geschreven door zijne Oasis-heid, bevat een riedeltje dat als een weerhaak in onze oren blijft hangen. Moesten The Beatles in Amerika zijn blijven hangen in plaats van naar India te gaan, had het min of meer zo kunnen klinken. Verder raden we iedereen ook aan om de videoclip een kans te geven, die bouwt namelijk heerlijk verder op de iconische Lonely Boy-videoclip uit 2011.

Het tweede Gallagher-nummer is Only Love Matters en zou een deepcut van de High Flying Birds kunnen zijn. Nogmaals het teken dat een goede songwriter voor iedereen hits kan schrijven, maar toch voelt het als een muzikale microgolfmaaltijd. Al voelt dat wat oneerbiedig, als we zoeken naar een omschrijving van Candy And Her Friend, een samenwerking met Lil Noid waarvan de meerwaarde in functie van song en plaat ons volledig ontgaat.

Geef ons dan maar een cover, waarin het duo volledig zijn ei kwijt kan. I Forgot To Be Your Lover is een interpretatie van de soul-klassieker To Be Your Lover van William Bell en Booker T. Jones. Het toont nog maar eens aan dat de band op haar sterkst is, als ze zichzelf terug kunnen flitsen naar de jaren zestig tot tachtig.  Nadien volgt er een resem opvulsel, waarvan enkel You’ll Pay de moeite waard is. De samenwerking met Beck, die we eerder hebben aangehaald, weigeren we in het belang van beide artiesten te behandelen. Doe met die uitspraak wat u verder zelf wil.

De laatste song, die we aandacht willen schenken, is Read Em And Weep. In een universum waar James Bond geen Wodka Martini maar Jim Beam Bourbon drinkt, is dit de onvoorwaardelijke soundtrack. Het verborgen prijsbeest van deze plaat en het sprankeltje hoop dat we nodig hebben voor deze band.

Als we de optelsom maken van 'Ohio Players', lijkt een tweede zit bijzonder waarschijnlijk. Erg jammer, want de band had hier zeker een plaat kunnen brengen met een achttal leuke songs die min of meer een aanvulling op de discografie hadden kunnen zijn. Verder verwachten we deze plaat binnen enkele maanden in de discountbakken van onze platenboer en denken we vooral aan bands als The Hives en Dropkick Murphys. Want zij zien met rasse schreden een nieuwe concurrent naderen in de categorie "16u festivalopvulsel".