The Black Angels - Wilderness Of Mirrors

Partisan Records

Al zes platen lang gieten The Black Angels de donkerste gedachten uit over een bedje van reverb en bakken echo en nog krijgen we er niet genoeg van, want gelukkig zitten ze verpakt in de spannendste psychedelische songs die vanuit Texas de wereld in worden gekatapulteerd. En dat is op 'Wilderness Of Mirrors! niet anders.

The Black Angels hebben er nooit een geheim van gemaakt dat de basis gebetonneerd is in eindeloze admiratie voor all things Velvet Underground. Hun groepslogo draagt zelfs een zwart-wit-negatief, waarin je Nico kan herkennen. Bovendien is die groepsnaam rechtstreeks afgeleid van The Black Angel’s Death Song van het befaamde bananendebuut uit 1967.

Sinds het debuut 'Passover' uit 2006 is het groepsgeluid en de aanpak niet wezenlijk veranderd, maar ze worden wel steeds beter en consistenter in de output. Uiteraard is de inborst nog steeds gitzwart en diepgothisch, maar in Empires Falling ontwaar je zelfs een razend knappe popsong. Eentje waarvoor wij graag de speakers op elf draaien. Voor El Jardin en Here And Now zet voorman Alex Maas het zelfs op een croonen. En dat doet hij zeer overtuigend.

Op ‘Icon’ spreken ze hun immense voorliefde voor The Velvet Underground en Nico nog maar eens luidop uit (spel Icon omgekeerd en je hebt Nico): “Nico is crying and no one can help her / Icon is drowning and no one can tell / Just listening to themselves / Just listening to the Velvets when she cries” Voilà, dat is opnieuw duidelijk gemaakt. 

En dat ze ook zonder bakken fuzz en overdrive kunnen, tonen The Black Angels aan op slotnummer Suffocation.  Maar vergis u niet: de liefhebbers van psychedelisch getinte takkeherrie komen nog steeds aan de trekken. Op het magistrale titelnummer Wilderness Of Mirrors bijvoorbeeld, waarin de wanhoop en donkerte als vanouds uit de groeven knalt. Of op A Walk On The Outside, waar het weer helemaal 1966 lijkt met een fuzzgitaar die rechtstreeks geleend werd van pakweg The Seeds. 

Of de schare aanhangers met deze plaat groter wordt? We wensen het hun van harte toe, want het talent voor het verklanken van het duister blijft wonderlijk en als The Cure of Jesus & Mary Chain indertijd er al in slaagden om te flirten met de randen van de mainstream, moeten zij dat ook kunnen. Als dat al de ambitie zou zijn. In ieder geval: een meer dan uitstekende nieuwe van The Black Angels, deze 'Wilderness Of Mirrors', die het bijzonder goed deed in de wagen, maar dan bij voorkeur als de duisternis al was ingevallen.