The Beths - Future Me Hates Me

Carpark Records

Wat gebeurt er als vier jazzmuzikanten en een folkzangeres een rockplaat maken? The Beths bieden het antwoord op die vraag.

The Beths hadden ook The Beth Stokes Band kunnen heten naar het voorbeeld van The Patti Smith Group, maar we hebben zo de indruk dat de enige Beth in de band daarvoor net iets te bescheiden is. Ze toont zich vaak nogal onzeker in haar teksten, maar aan de andere kant weet ze die onzekerheid wel spitant te verwoorden.

En ook de muziek spat vrolijk uit de speakers als je de debuutplaat van deze Nieuw-Zeelandse band opzet. Dit viertal musiceert immers met een enthousiasme dat we al lang niet meer gehoord hebben en houdt met droge humor en zelfspot de verrassend diepgravende teksten meer dan behapbaar.

De reden van alle interne verwarring bij Stokes is de liefde. Ze is zevenentwintig, is al een paar keer in de val getrapt zoals je hoort in Happy Unhappy, en is niet meer stommelings bereid om nog een keer haar hart voor de leeuwen te gooien. En toch weet ze dat ze het nog eens gaat doen, ook al volgt er opnieuw spijt. Daarover gaan de titeltrack en ook wel de rest van de plaat.

Gelukkig kan ze met zichzelf lachen. “Misery loves me” zingt ze in de spetterende opener The Great No One, een track die meteen ook verraadt welk vlees we hier in de kuip hebben. Denk aan She and Him dat een plaat maakte met Sleater-Kinney en je zit in de buurt.

Dat de vier van The Beths een jazzopleiding hebben, weten ze goed te maskeren. De songs klinken op het eerste gehoor als simpele rocksongs die de energie van de jaren negentig koppelen aan de frisheid van de jaren zestig. Veel ooh ooh ooh’s, handclaps en harmoniezang dus, maar gekoppeld aan stevige gitaren en rammelende drums die op meesterlijke wijze worden bespeeld. Het klinkt bijna als een afrekening met hun serieuze opleiding.

De productie van de plaat is vrij gepolijst, maar songs als Uptown Girl en Little Death weten toch hun energie over te brengen en aan het eind van de plaat toont de band met River Run: Lvl 1, Whatever (dat ook al op de ep ‘Warm Blood’ stond) en Less Than Thou dat ze ook songs heeft die heel organisch van tempo en intensiteit wisselen.

Met dit debuut is de dop van de fles van The Beths en wat er in zit smaakt en sprankelt. Benieuwd hoe lang de bruis erin blijft, maar de titel van 'favoriete zomerplaat' pakt niemand ze meer af.