The Afghan Whigs - Do To The Beast

Sub Pop Records

1998. Het was het jaar waarin 'Titanic' de Belgische filmzalen binnenvaarde, het jaar waarin Celine Dion zich helaas net niet schor schreeuwde in My Heart Will Go On en het jaar waarin een zekere J.K. Rowling een eerste deel van een bepaalde boekenreeks uitbracht. Lang geleden dus. Het was ook het jaar waarin The Afghan Whigs hun ‘1965’ uitbrachten, een onderschat wapenfeit dat heel lang hun laatste bleek te zijn. Nu, zestien (!) jaar later is er een opvolger: ‘Do To The Beast’.

Leg ‘Do To The Beast’ op en het lijkt alsof er helemaal geen zestien (we blijven schrikken van dat getal) lange jaren verstreken zijn. De draad wordt gewoon weer opgepikt waar The Afghan Whigs hem met ‘1965’ laten liggen hebben. Op die plaat was al een lichte verschuiving te merken: The Afghan Whigs klonken als de soul in The Rolling Stones, er stond al eens een schaamteloze maar verdomd goeie popsong op (66) en de saxofoon werd van zolder gehaald om van tijd tot tijd helemaal loos te gaan (John The Baptist).

Zo’n plaat is het dus nu ook geworden, al wekt opener Parked Outside niet meteen die indruk. Een killer van een riff trekt de song op gang en Dulli kreunt op geheel eigen wijze “You’re gonna make me break down and cry”. Hoewel het een andere Dulli is dan degene die ons in 2012 deed breken bij See And Don’t See (een los uitgebrachte cover) is de intensiteit dezelfde.

Een heel ander register wordt er opengetrokken in Algeirs, de eerste en atypische single die uit ‘Do To The Beast’ getrokken is. De intro zal ons tot in de eeuwigheid doen herinneren aan die van What’s A Girl To Do van Bat For Lashes, maar daarna ontwikkelt zich een pracht van een song. En dan is er ook nog Can Rova, een op het eerste gehoor doodeenvoudig nummer dat niet misstaan had op die laatste van Elbow dat zich in de eindsprint nog ontwikkelt tot een disco-anthem. Dulli goes disco, jawel. En het werkt nog ook.

Verder staan er op ‘Do To The Beast’ enkele songs die naast het beste werk van de Pruiken kunnen staan. It Kills bijvoorbeeld dat met zijn onheilspellende piano-intro je bijna in een hoekje doet wegkruipen uit angst voor wat er komen gaat. “It kills to watch you love another” klinkt het bij Dulli. Lost In The Woods baadt in hetzelfde sfeertje (die piano-aanslagen!), hoewel het vrolijk en lieflijk klinkende refrein misschien een andere indruk kan wekken.

De boel afsluiten is een taak die met verve vervuld wordt door These Sticks, een nummer waarvoor het adjectief ‘monumentaal’ ooit uitgevonden is. Dulli gaat er in duel met een leger strijkers en blazers. En wint met verve.

En ja, er zijn ook kanttekeningen te maken: Metamoros is niet de beste song die ze ooit op plaat hebben gezet, het weliswaar aanstekelijke The Lottery is misschien ook wel een tikkeltje doorsnee (een tikkeltje!) en hoewel ze door Dulli zelf als twee afzonderlijke songs beschouwd worden is I Am Fire echt niet meer dan een (weliswaar leuk) achtervoegsel van het briljante Royal Cream. Maar uiteindelijk staat er niets ondermaats op ‘Do To The Beast’.

De geschiedenisboeken van de popmuziek hebben ons geleerd dat lange pauzes zelden goed zijn voor een band en dat een nieuwe plaat vooral een kans is om nog eens wat centjes binnen te rijven. Dat gevoel hebben we niet bij ‘Do To The Beast’. Het is een volwaardige nieuwe én goeie Afghan Whigs en daar zijn wij zo blij mee als een kind dat net een nieuw speelgoedje gekregen heeft.

The Afghan Whigs spelen komende zomer op het Cactus Festival.