Tamino - Every Dawn’s A Mountain
Communion
"New York reveals your secret self". Het stond ooit te lezen in een artikel in The New Yorker en is sindsdien in het hoofd van Tamino blijven plakken. Want hoewel we hem in ons bescheiden Belgenlandje graag als Belgisch-Egyptisch omschrijven, is de man eigenlijk al van bij de geboorte een cosmopoliet. Niet geboren om op één plaats te blijven en al helemaal niet onder de Vlaamse kerktorens. Nee, de anonieme metropool, die New York is, biedt hem tegenwoordig onderdak. Het is in die heksenketel van de moderne maatschappij dat Tamino verder op zoek gaat naar zijn muzikale zelf.
Waar debuutplaat 'Amir' vooral badde in de mystieke oosterse klanken, zocht opvolger 'Sahar' een breder klankenpalet op. Her en der weerklonk er een vleugje Radiohead. Het maakte ons hongerig naar meer geëxperimenteer. Op 'Every Dawn’s A Mountain' horen we een mix van beide, maar zoals we bij daMusic al eens zeggen: als iedereen zijn zegje doet, krijgt niemand zijn zegje.
Opener My Heroine is een mooie woordspeling, die vrouwen zet op het kruispunt van heldin en verslaving, en is van het knapste dat hij tekstueel al neerpende. Muzikaal leunde de kabbelende gitaar nooit dichter bij Leonard Cohen dan nu. Tot zover alles goed. Hét prijsbeest van de plaat volgt met Babylon ook al heel snel. Wie destijds de videoclip een kans gaf, kreeg de depersonalisatie van de grootstad in één prachtig shot te zien. Verder is dit nummer wel vintage Tamino. Tokkelende gitaar met toch een zanderig sfeertje dat gestaag opbouwt naar een climax. We kijken ernaar uit om deze live te horen.
Daarna valt het geheel een eerste keer stil. Ondanks de engelachtige stemmen waarmee het titelnummer opent, zien wij nergens de hemel opengaan. Ook opvolger Sanpaku breekt in die optiek geen potten. Nee, geef ons dan maar Sanctuary, waar de engelen wel tot hun recht komen. Samen met de Japans/Amerikaanse singer-songwritster Mitski houdt Tamino een wedstrijdje om uit te maken wie de meest betoverende stem heeft. Een nummer van internationale klasse en zonder enige twijfel het mooiste duet van 2025.
Nadien raakt Tamino ons jammer genoeg weer kwijt. Het duo Raven en Willow lijkt ons eerder vulling dan aanvulling. Elegy stelt kort orde op zaken en katapulteert ons even terug naar het Radiohead-achtige geluid dat op ‘Sahar’ sluimerde. Weelderige strijkers, een hypnotiserend springerig gitaarriedeltje waar Johnny Greenwood in doctoreerde en dan die prachtige falsetto die Thom Yorke zou kunnen patenteren. Voor het geheel van de plaat is het niet genoeg, maar het nummer an sich mag zich bloemen toeëigenen.
Afsluiter Amsterdam maakt van “I know now how it ends”, een mantra. Jammer genoeg weten ook wij nu hoe het afloopt. Muzikaal hinkt deze plaat op tweeënhalve gedachten en dat is een ijzeren wet in de muziek voor teleurstelling. De moeilijke tweede bleek bij Tamino toch, ondanks enkele verrijkende songs voor zijn palmares, een moeilijke derde te zijn geworden. 's Mans talent en prachtige stem blijven overduidelijk, laat daar geen twijfel over bestaan, maar we missen het beklijvende gevoel van die eerste ontmoeting.
Tamino speelt op 31 oktober in Vorst Nationaal.