Tame Impala - The Slow Rush

Universal Music Group

Waar Kevin Parker met het populaire ‘Currents’ de sound van Tame Impala stevig omsloeg, teert ‘The Slow Rush’ eerder verder op het grote succes van diezelfde voorganger. Het resultaat klinkt behoorlijk overbodig. Het lijkt alsof Parker vijf jaar gewacht heeft om een verzameling B-kantjes uit te brengen.

 

Opener One More Year is te veel galm, te weinig song en met die vermoeiend pompende bas ook nog eens veel te lang. Instant Destiny en Borderline zijn zowel qua lengte als qua sound wat meer op de radio gericht, maar wie op een catchy hitje als The Less I Know The Better hoopte, kan dit duo en ook meteen de rest van deze plaat gerust overslaan.

Dat Tame Impala over het algemeen geen easy listening-platen maakt, is ons welbekend, maar dat we na amper drie nummers al quasi door de voorraad paracetamol heen zijn, is zorgwekkend. Onze afstervende hersenen halen opgelucht adem, wanneer er met Posthumous Forgiveness zowaar een aangenaam melodietje komt binnenwaaien. Het wordt een lange, zweverige trip die Parker richt aan zijn overleden vader; het beste wat ‘The Slow Rush’ te bieden heeft. Net zoals dit het geval was bij Let It Happen, komt het nummer halverwege in een kettingbotsing van elektronica terecht om vervolgens nog eens fantastisch te verrijzen.

Het buitenbeentje op de plaat is Breathe Deeper. De song heeft een hoek die zo poppy is dat het ongemakkelijk en vuil aanvoelt. We zouden Kevin Parker er bijna van verdenken een stiekeme relatie te hebben met George Ezra.   

Hoe meer nummers er voorbijkomen, hoe meer vragen we ons gaan stellen bij de productie en inkleding van de songs. Het zou kunnen dat onder een nummer als Tomorrow’s Dust op zich een goede basis zit, maar die is dan toch grondig kapotgeproducet. Met On Track lijkt het de goede kant op te gaan, maar hoe meer instrumentatie invalt, hoe meer de aandacht verslapt.

Het fantastische slotnummer van ‘Currents’ kon op een coverversie van Rihanna rekenen. Iets wat we niet meteen verwachten van het wel heel slappe One More Hour. Het enige element van ‘The Slow Rush’ dat echt blijft hangen, is het aanstekelijke refrein van It Might Be The Time. Het enige nummer ook dat deze zomer een meerwaarde kan bieden aan Tame Impala’s festivalsetlist. Die setlist mag wat ons betreft nog wat langer voor het grootste deel uit ‘Currents’ bestaan.

Want waar Currents nog behoorlijk vernieuwend en gevarieerd was, klinkt 'The Slow Rush' eerder verouderd, eentonig en bij momenten zelfs behoorlijk irritant. De band is haar status zeker nog niet verloren, maar deze overgeproducete brei van middelmatigheid kan toch tellen als de eerste mindere plaat van Tame Impala.