Tame Impala - Currents

Interscope

Drie jaar na het verschijnen van ‘Lonerism’, opent ‘Currents’ met de loden synthriff van Let It Happen. Meteen een mission statement van formaat. Want wie een gitaarplaat of nummers als Elephant had verwacht, komt bedrogen uit.

Currents



Tame Impala is meer dan ooit Kevin Parker, die Princegewijs alle lakens naar zich toe heeft getrokken, en in zijn uppie de hele plaat bijeen heeft geschreven, ingespeeld, en geproduceerd. De samenwerking met Mark Ronson heeft duidelijk een diepe stempel op Parker gedrukt. En ‘Random Access Memories’ van Daft Punk al evenzeer (dat laatste hoor je vooral in de bewerking van de vocals). Daarnaast heeft de Australiër laten optekenen dat hij zich heeft opengesteld voor de gladde r&b waar hij als tiener van walgde.

En dat hoor je. De sound is natuurlijk nog steeds overduidelijk die van Parker zelf; met die typische melodieuze baslijnen en woeste drums. Maar de gitaren zijn naar de achtergrond verdwenen en vervangen door synths. Meer dan ooit heeft Parker zich verloren in de productie – overal hoor je details waar een Brian Wilson ten tijde van ‘Pet Sounds’ zijn hoed voor zou afnemen – zoals de synth die lijkt te haperen in Let It Happen, en de drop - serieus! - die erop volgt.

Ook op inhoudelijk vlak keert Parker steeds weer in zichzelf terug. En ook hier wordt gewag gemaakt van grote veranderingen (cf. Yes I’m Changing). De man heeft onlangs zijn vriendin op straat gezet en het einde van die relatie sijpelt als een rode draad verschillende nummers binnen. “I know that I’ll be happier. And I know you will, too. Eventually.” Het is typerend voor de manier waarop Parker zichzelf probeert te zuiveren in zijn rol als slechterik.

Hetzelfde verhaal in ‘Cause I’m Man, Woman, de single waarin hij zichzelf behoorlijk tongue in cheek voordoet als de gladde macho, die niet altijd nadenkt voordat hij handelt. Of Past Life, waarin de protagonist je parlando door een doordeweekse dag gidst, waarin hij tijdens het ophalen van zijn was zijn ex tegen het lijf loopt en zich afvraagt of hij haar nog eens zou opbellen.

The Less I Know The Better is white boy funk, maar op de best mogelijke manier. En in het voornoemde ‘Cause I’m Man, Woman haalt Parker de slicke soulzanger in zichzelf naar boven. Het refrein smeekt gewoon om meegebruld te worden door zonovergoten festivalweides.

In afsluiter New Person, Same Old Mistakes lijkt Parker zich bewust van het feit dat niet al zijn fans deze nieuwe wending zullen smaken: “I can just hear them now / how could you let us down? / But they don’t know what I’ve found.” Het is zeker wennen aan dit nieuwe, gladde geluid, en diehardfans van ‘Innerspeaker’ en ‘Lonerism’ zullen zich misschien bekocht voelen, maar deze plaat lijkt wel degelijk een mijlpaal. Parker is een fenomeen, en zijn maniakele toewijding levert een plaat op waar we over enkele maanden nog steeds nieuwe aspecten in zullen ontdekken. We mogen in de toekomst nog veel moois verwachten van Tame Impala, maar voorlopig hebben we aan ‘Currents’ al een heel vette kluif.

2 augustus 2015
Andreas Hooftman