Sukilove - Drunkaleidoscope

Eigen beheer

Eigenlijk is het steeds hetzelfde en toch elke keer anders. Een plaat van Sukilove geeft zich nooit zomaar gewonnen. Ook ‘Drunkaleidoscope’ vraagt weer de nodige inspanning. Tijd dus om de judogi uit de kast te halen, de zwarte band om te binden en de tatami op te gaan.

Met Calm gaat Sukilove al meteen voor een geniepige trap in de onderbuik. Het nummer lijkt een beetje loom op je af te komen, maar dat is slechts kalmte – jawel - voor de storm want uiteindelijk breekt het nummer toch open als een rijpe zweer en moet je al meteen alles uit de kast halen om niet met je schouders tegen de mat te gaan.

Af en toe komt de plaat behoorlijk funky uit de hoek (Somehow Someday, C Thru Masquerade) om het volgende moment weer geniepig tegen je schenen te trappen. Dat gebeurt dan bijvoorbeeld in Beatlesnake waar Pascal Deweze een gitaar laat kronkelen over de vreemdste ritmes en je even de draad moet zoeken.

Bijzonder grappige tekst ook bij dat nummer. Je stelt je immers de gekste dingen voor bij een “Beefheartstake” of een “Gainsbourgfake”. Of dat ook de bedoeling is laten we aan uw oordeel over. Dat vult u dan zelf maar in.

Het zal ons in elk geval benieuwen hoe een nummer als Lust zal klinken eens dat klaar is voor het podium. Je hoort de twee –inderdaad, twee! - drummers zich uitleven op de complexe ritmes en toch gaat dit erin als zoete koek.

Toch lijkt deze plaat meer ruimte te laten dan vooranger ‘Static Moves’, die je af en toe de adem afsneed. ‘Drunkaleidoscope’ heeft meer van een sluipend gif dat je langzaamaan verzwakt, zoals een goed getraind judoka dat ook hoort te doen. Klaar om dan de finale slag te slaan.

Single Lancelot is nog zo’n geheim wapen. Het pianoriedeltje lijkt wel elfenstof dat in je oren wordt gestrooid terwijl bas en drums je oorschelpen wijd open houden. Compleet pijnloos, dat wel, en bijzonder aangenaam. En dan iets verderop worden je trommelvliezen weer doorprikt met afsluiter You Are All I Want From You. De plaattitel is dan ook perfect gekozen.

Omdat elk nummer ritmisch op een andere leest is geschoeid, blijf je als luisteraar steeds bij de pinken, benieuwd naar wat nog zal volgen. Dit is dan ook het soort plaat waarvoor wij met plezier overstag gaan en ons gewonnen geven. En ook tot een rematch zijn wij steeds bereid. Wat dacht je bijvoorbeeld van 21 november in de Charlatan of 7 december in Trix?