Styrofoam - We Can Never Go Home

Sound In Silence

Wij zijn niet meteen adepten van elektronica. Maar het moet geleden zijn van Bibio's 'Ambivalence Avenue' dat we dat nog zo fris en fruitig hebben weten serveren als op deze van Styrofoam.

Ooit hebben we ons wel eens gewaagd aan dit project van Arne Van Petegem, maar daar is weinig tot niks van blijven hangen. Het was dan ook met enige argwaan dat we 'We Can Never Go Home' benaderden. Maar de single – het titelnummer – had ons desondanks nieuwsgierig gemaakt. En van het één komt dan het ander. Voor we het wisten schalden de vrolijke riedels van Styrofoam door de hoofdtelefoon, acht nummers lang, zonder dat het spanningskoord verslapt.

Is er veel nieuws te horen op de achtste, volwaardige langspeler van de man, die zo vaak uitblinkt in het kiezen van de juiste partners voor projecten (die dan wel tot ons doordringen)? Waarschijnlijk niet. Hoort u ons daarover klagen? Helemaal niet. Het is namelijk een kunst om iets dat niet echt nieuw is toch op een frisse en eigenwijze manier te brengen en het tegelijk toch een zekere graad van toegankelijkheid mee te geven.

In onze beperkte kennis van elektronica blijken we nogal vaak uit te komen bij Jean-Michel Jarre, maar Styrofoam weet dat dan wel op te vijzelen van ambient naar popniveau. Door er een rustige beat onder te zetten of een baslijn erdoor te weven.

Er waart een zekere melancholie door de nummers; zoals de roestige schommels, die je hoort piepen – dat maken wij er althans van – in The Crook Of Your Elbow. Eenieder zal die geluidjes zelf wel invullen vanuit zijn eigen ervaring. Dat is net wat muziek zo mooi maakt. Tegelijk word je hier vrolijk van, droom je hierbij weg. Ook in het bizar getitelde Did Your Mouth Buy You This Scar? – 'Miami Vice' iemand? – zitten donkergrijze sounds, maar de flirterige basis houdt het luchtig, zelfs al lijkt het nummer op noodweer af te stevenen naar het einde toe. Het eveneens onheilspellende This Terrible And Beautiful World heeft eenzelfde dualiteit in zich.

Maar er is nog hoop, want Love Restores Almost Everything. De techno-light vindt hier een perfecte balans tussen percussie en andere geluidjes zonder de vibe van de plaat te breken. Het titelnummer neemt de draad weer op waar die voor Love Restores… was achtergebleven. Opnieuw zijn er van die rare uitspattingen, die toch poppy zijn. En dat moet je helemaal niet als een scheldwoord zien.

Afsluiten wordt er gedaan met het monumentale Blind Spot Safety Procedure, dat toch lichtjes afwijkt van de rest van de plaat en daar, aan het einde, dan ook perfect op zijn plaats staat. Hier wordt (letterlijk) meer de tijd genomen om op te bouwen en weg te glijden in een koker van geluiden, die van alle kanten op je af komen. Met de bassen en de drums wordt er iets meer structuur in gegoten, waarna een soort van puls het nummer overneemt. Dit is minder evident dan bij de andere stukjes muziek het geval is, maar daarom zeker niet minder mooi.

Zo verdient elk nummer op dit album helemaal zijn plaats om een mooi in elkaar schuivend geheel te vormen. Styrofoam heeft zijn weg gezocht naar ons muziekhart en zal daar met deze plaat absoluut ook wel blijven wonen. Misschien moeten we toch eens terugduiken in 's mans oudere werk.