Stephen Simmons - Family Album

Locke Creek Records

Stephen Simmons nieuwste is als een muzikaal fotoalbum.

Stephen Simmons (nee, niet de Zweedse zanger) bracht zijn eerste album uit in 2004 en heel die tijd zat hij al met deze plaat in zijn gedachten. Het duurde vijftien jaar eer hij deze plaat kon maken en daar was enig drama niet vreemd aan. Want jaren voor hij zijn carrière zo rond 2001 begon, trok Simmons weg uit het kleine stadje in Tennessee waar hij opgroeide temidden van een grote, warme, maar verwarrende familie van gitaarplukkers, priesters en verhalenvertellers. Hij trok naar Nashville en nam daar al elf albums op, die – op wat rootsliefhebbers na – hier onopgemerkt bleven.

Als je hem hoort op deze plaat, is dat niet te geloven. De man beschikt over een zeldzaam warme stem, heeft sterke songs en weet perfect de sfeer te schetsen van de familie waarin hij opgroeide. Wellicht klonk de man altijd net iets te Amerikaans voor onze Europese oren.

Toch durven wij u aanraden om ‘Family Album’ eens een kans te geven. Simmons keert hierop immers terug naar de roots en maakte een erg persoonlijk album waarop hij de vuile was niet uit de weg gaat. Elke song gaat over een ander familielid of jeugdherinnering. En het feit dat de plaat werd opgenomen in de slaapkamers en de hal van het leegstaande huis van zijn grootmoeder in Woodbury, Tennessee maakt het verhaal nog specialer.

Opener When It Rains bijvoorbeeld, vertelt het verhaal van zijn overgrootvader die in de jaren dertig werd beschuldigd van moord, Huck’s Blues vertelt het verhaal van zijn grootvader, die als barman in een saloon werkte, maar toch zes kinderen wist groot te brengen. En het met een droevige cello doorspekte Brown Suite gaat over een droom over diezelfde man die hem komt vertellen dat hij gaat sterven.

Het kabbelende Cannon County, 1966 gaat over het jaar dat zijn vader achttien was en normaal naar Vietnam moest gaan vechten, maar hij raakte niet door de medische testen. De melodie van dat nummer wordt hernomen in Cannon County 1986, het jaar waarin hij moest verhuizen en de naam van zijn liefje in een berk kerfde. Dezelfde boom die grootvader omhakte en tot stoofhout kliefde.

Heel speciaal zijn de fragmenten met opnames van de stemmen van zijn familieleden. Zo zingt zijn grootvader een gospel, brengt zijn oma een stukje uit I’m Here To Get My Baby Out Of Jail van Karl Davis ten berde en hoor je één van zijn ooms gitaar spelen.Maar ook minder persoonlijke zaken passeren de revue. Colors Fade behandelt niet alleen de druk van een te katholieke opvoeding, maar ook het racisme in een kleine zuidelijke stad.

Muzikale vernieuwing zal je hier nergens vinden. Dit is een rootsalbum pur sang. Maar omdat het zo persoonlijk is, is het geloofwaardig en ontroerend. Je voelt dat Simmons hier zijn hele ziel heeft in gelegd samen met zijn compagnon de route Eric Fritsch, pianiste Molly Jewell en pedal steel-legende Mike Daly en dat voelt zo warm aan dat de band die hem op albums als ‘The Big Show’ en ‘A World Without’ begeleidde, helemaal niet gemist wordt. Integendeel.