Stella Burns - Long Walks In The Dark
Brutture Moderne
De wereld stortte in, toen Gialuca Maria Sorace aka Stella Burns vernam dat David Bowie met ‘Blackstar’ zijn afscheid aan de wereld bekendmaakte. Dat gevoel kennen we maar al te goed. En even later kreeg de Italiaanse troubadour een gelijkaardige schok te verwerken, toen zijn rechterhand Dan Fante ook plots overleed. En dan volgde spoedig de dood van jeugdvriend Franco Volpi (die je nog even in de backing vocals op deze plaat hoort) en zijn vader. Gooi daar nog een strenge covid-aanval bij en veertig dagen aan beademingsapparatuur, en je begrijpt de titel van dit debuut.
Ergens moet dat toch de nodige sympathie opgewekt hebben. Want de troubadour slaagt erin om tussen het dozijn liedjes op dit album een duet aan te gaan met Mick ‘Bad Seed’ Harvey, met Ken ‘Posies’ Stringfellow en met Marianna D’ama van Timber Timbre. Stof genoeg om van een ‘Long Walks In The Dark’ ook een “walk in the light” te maken.
Met cowboyhoed en een glas melk op de cover, laat Stella Burns zich duidelijk inspireren door Americana. Verwacht een zekere melancholie, die zowel doorheen de Amerikaanse invloeden als het zuiderse Italiaanse bloed stroomt. Daarnaast is de troubadour gewapend met een fluweelzachte, warme stem die een zekere romantiek oproept en een galmende, slidende Rickenbacker gitaar.
Om alvast in de nodige sfeer te komen, opent het album met een instrumental. Amor wordt warm ingekleurd met meerstemmige mariachitrompetjes en een sensuele gitaarbossa nova. Een soort van zwoel tropisch gevoel dat je ook overvalt bij een experimenteel My Heart Is A Jungle, waarin de stem van Stella Burns mooi blendt met die van Mick Harvey en zowel handclaps als mysterieuze geluiden voor een filmische inkleuring zorgen. Of wat dan van een heerlijke spoken word storytelling van Dan Fante, die opbokst tegen een memorabel melancholische snaarmelodie en een theatraal kader van piano, trompet en strijkers? Pure Tarantino setting.
Helaas wisselt de Italiaanse songwriter die wow-opflakkeringen af met een handvol liedjes, die wel zoet weghappen en een soort van slow countrysfeertje oproepen, maar zowel tekstueel als melodieus eerder naar de achtergrond verglijden. Gelukkig krijgt het trage Her Kiss Your Smile toch nog enkele vurige trompetstoten mee om het lied van extra drama te voorzien, maar vaak mag zelfs die extra touch niet meedoen.
Desalniettemin smaken we dit enigszins slepende en melancholische plaatje met de Texaanse kruiding van pakweg banjo, harmonica, slide en mandoline, allemaal ingespeeld door Stella Burns zelf, wel. Meer nog, bij herhaaldelijke beluistering doorheen onze noise cancelling hoofdtelefoon en zonder veel afleiding valt op hoe rijk uitgewerkt de arrangementen van de schijnbaar eenvoudige liedjes op deze plaat wel zijn. Het is misschien alleen jammer dat je daarvoor die condities echt wel nodig hebt.