Stef Kamil Carlens - Stuck In The Status Quo

Pias Records

Wie er de afgelopen twee weken is in geslaagd om geen enkel nummer van de eerste soloplaat van of interview met Stef Kamil Carlens te horen of lezen, heeft zich waarschijnlijk in een klooster opgesloten. Jammer dan, want die plaat bevat wel degelijk pareltjes van songs.

Het was al even geleden dat Stef Kamil Carlens zich nog echt aan popmuziek had gewaagd. Want ook al zijn de grenzen van genres dezer dagen vervaagd tot potloodlijntjes, die regelmatig worden uitgeveegd, was wat hij met Zita Swoon Group deed, niet bestemd voor wat een beetje denigrerend de mainstream wordt genoemd. Dat is anders met deze plaat, hoewel…

Hij kan het experimenteren uiteraard niet laten. En dus hoor je allerlei gekke percussie en ook een resem orgeltjes, die hij door de jaren heen verzamelde, samenkomen in de opener, die al meteen aan de ribben blijft kleven. Noteer de lekker jazzy gitaarsolo naar het einde toe en ook de verleidelijke, wat afstandelijke vrouwenstem.

Hetzelfde, dromerige gevoel hangt over het waarschijnlijk niet toevallig getitelde Dream Blues, maar hierin werden de extraatjes meer weggelaten en blijft het karkas van de song met de contrabas van voormalig Dez Mona-man Nicolas Rombouts en wat spaarzame slingers van gitaar, piano en orgel over. De rasperige stem van Carlens doet de rest.

Aangename verrassing is After I’m Gone dat stilaan opwerkt naar een happy hoogtepunt inclusief "heyheys" en al wat daarbij komt kijken, vooraleer weer in te slapen op dezelfde manier als het wakker werd. Ook de titelsong weet je te pakken op onverwachte manieren.

De combinatie van steelguitar en stuwende drums in Empty World is ook al geslaagd en illustreert perfect het haastige van de moderne maatschappij. Het resultaat is funky en dansbaar, iets wat je misschien niet meteen met Carlens in verband brengt (hoewel zijn werk met Zita Swoon Group op een andere manier tot dansen aanzet). Ook I’m Going Away heeft dat jachtige over zich hangen – let ook op het contrast met de spookachtige backing vocals -  en past zo mooi bij het vorige nummer.

Om één of andere reden hebben we het moeilijker met afsluiter Going Home, die Carlens naar eigen zeggen schreef voor Jane Birkin, maar niet echt iets losmaakt. Maar de andere zeven nummers hebben ons er dan al lang van overtuigd dat Stef Kamil Carlens nog steeds een stukje van zijn hart aan de popmuziek heeft verloren. Gelukkig maar.