Spiritualized - And Nothing Hurt

Fat Possum

Zes jaar over een album doen, is dat nog van deze tijd, waarin alles sneller, groter, hoger en beter moet? Voor Jason Pierce was het niet meer dan logisch. En het heeft ook geloond.

Moet je veel nieuws verwachten van de nieuwe plaat van Spiritualized? Nee, dat niet, maar tegelijkertijd is Pierce zo goed geworden in wat hij doet, dat meer van hetzelfde in dit geval geen enkel probleem is; ook al omdat er weinigen zijn, die (kunnen) doen wat hij doet, als het op platen maken aankomt.

Geld voor het maken van een nieuwe plaat was er telkens maar met mondjesmaat. En dus nam hij 'And Nothing Hurt' gewoon op in zijn slaapkamer op zijn laptop. Telkens als er dan weer een paar centjes in de spaarpot zaten, trok hij naar de studio voor het opnemen van een triangel of een ander instrument; of voor het orkest, natuurlijk, al zullen er daarvoor toch wel een paar biljetten in het spaarvarken moeten gezeten hebben.

Maar genoeg geluld, tijd voor muziek. Zoals in single I'm Your Man, de liefdesverklaring, waarin hij zichzelf omschrijft als “wasted, faded, uneducated”, maar hij doet tegelijk wel wat hij kan. Als zijn lief daarmee kan leven, dan: “I'm your man / I'm your man”. Deze man kent zijn grenzen. En de gitaarsolo is meteen om vingers en duimen bij af te likken.

Gospel mag uiteraard niet ontbreken op een plaat van Spiritualized. Gospel, zoals in Here It Comes (The Road) Let's Go bijvoorbeeld, dat een countryrockgitaar als achtergrond krijgt vooraleer de blazers dat alles komen aanvullen. Let trouwens ook op het gitaareffect dat door de hele song dwaalt als een spook. Wat dat betreft is er trouwens een parallel met opener A Perfect Miracle, dat met dezelfde Spielerei wordt ingezet, zij het minder prominent. En de banjo geeft het nummer meteen ook een countrytintje.

Pierce heeft zich wel eens laten ontvallen dat dit zijn laatste album zou kunnen zijn. Dat schemert hier en daar ook door, ongetwijfeld omwille van de gezondheidsproblemen die hij de laatste paar jaar heeft moeten overwinnen. Niet alleen klinkt hij – zoals wel vaker – vermoeid in Let's Dance, hij zingt het ook. Hetzelfde geldt voor Damaged waarin lyrics als “And I / Wanna just close my eyes”, zeggen waar het op staat. Daar staat dan een song als On The Sunshine tegenover, waarin hij toch weer moed lijkt te putten, koppig doorgaat en de herhaling (zoals dat bij Spacemen 3 schering en inslag was) laat regeren over het nummer. Zo eenvoudig, zo efficiënt.

Zo word je geslingerd tussen dodelijk vermoeid en levenslustig op deze plaat, word je meegenomen door de tweestrijd die zich afspeelt in het lichaam en de geest van deze rocker van middelbare leeftijd, die dacht dat de twijfels zouden afnemen, maar bedrogen uitkwam; van die man die het allemaal niet meer zo goed weet. “And I don't know if love's the cure”, vraagt hij zich af in The Prize terwijl de gitaar het nummer uitruist.

We kunnen het enkel maar herhalen: 'And Nothing Hurt' hebben we misschien al eerder gehoord, maar dan niet met deze achtergrond. En dat alleen al is voldoende.