Southern Empire - Southern Empire
Giant Electric Pee
Na het jammerlijke opdoeken van Unitopia, de Australische nummer één van de progrock, kreeg de halve line-up een snelle doorstart in United Progressive Fraternity. Zonder evenwel toetsenist en songwriter Sean Timms, die voor zijn eigen project op zoek ging naar de beste musici. Dit Southern Empire koppelt spirituele teksten en sterke refreinen aan virtuoos spel. Een "debuut" dat van grote klasse getuigt.
Uit neofieten bestaat Southern Empire immers allerminst; de vijf heren zijn gepokt en gemazeld in de Australische en internationale rockscene. Opvallendste gezicht is frontman Danny Lopresto, die met zijn krachtige en passionele strot mee bepalend is voor de bandsound. Toch is Southern Empire in de eerste plaats de groep rond Timms, die hier zo goed als alle muziek en lyrics voor zijn rekening neemt.
En het moet gezegd: dit album is vooral een triomf voor de songwriter Timms. Erg catchy refreinen, die evengoed in AOR en stadionrock zouden passen, gaan een geslaagd huwelijk aan met typische progextravaganza. Dit is een geduchte concurrent voor Transatlantic, Spock’s Beard en Neal Morse. Met deze laatste heeft Timms overigens een zekere religiositeit gemeen, ofschoon met nuances. Geen prekerige sermoenen hier.
Niettemin gaat men van start met een brandende braambos; of is het een Australische bosbrand? Niks van dit alles: Forest Fire is een metafoor voor onze sterfelijkheid, als wij tot as zullen vergaan. Dit besef leidt tot reflectie: "How fast is my life going now? / Running out of time / I feel I’ve vanished in a haze". De tweede helft is een instrumental waarin Timms’ Moog het duel aangaat met gitaarsolist Cameron Blokland.
De ontgoocheling in het leven maakt in Hold plaats voor het geloof in een nieuwe kans, voor het te laat is. De Bijbelse metaforen liggen net om de hoek: "Hold … this storm will clear / Soon … the path you’re on will divide / So now … you must decide, which way to go". Lopresto zingt de woorden bevelend maar subtiel, zodat zelfs de ferventste ongelovige meegaat in het verhaal. Deze zanger ademt zoveel leven en overtuiging in elk vers, dat niemand aan zijn oprechtheid twijfelt. Bovendien geven de vocale harmonieën elke frase een gloed waar je het spontaan warm van krijgt.
How Long herinnert je eraan dat het pad van de rechtvaardigheid bezaaid is met kwaad: "Maybe I could be wrong / Milking the Golden Calf?" Maar wie volhoudt, bereikt The Bridge That Binds. Deze rituele overgang krijgt zijn vervulling in een epische suite waarin vocale en instrumentale secties naadloos in elkaar overvloeien. De weg over de brug is lang, maar de gewelven stutten de muzikale architectuur als beton. In de credits bedankt Timms zijn oude Unitopia-compagnon Mark Trueack voor de basisidee die hieraan ten grondslag lag. Met andere woorden: oorspronkelijk was het materiaal bedoeld voor een nieuwe Unitopia-plaat die er nooit gekomen is.
Maar Southern Empire is een volwaardige opvolger. Sean Timms bevestigt nogmaals als componist en als één van de beste toetsenisten van zijn generatie. En met zo’n straffe band rondom hem is het aftellen tot men Down Under even ruilt voor een Europese tournee. Het album komt overigens met een bonus-dvd waarop het songmateriaal zich in een voldoende visueel format aanbiedt. Dat wil zeggen: de camera focust in de studio op het speltalent van de vijf, zonder tralala.