Sophie Jamieson - I Still Want To Share
Bella Union
De Londense Sophie Jamieson heeft iets met de winter. Haar debuut verscheen in december 2022 en nu, bijna exact drie jaar later komt ze met de opvolger.
Waren wij onder de indruk van ‘Choosing’? Het zal wel zijn. Het kwam wel te laat voor de eindejaarslijstjes, maar het was nog een prachtige strik rond muziekjaar 2022. Dit keer pakt Sophie Jamieson het enigszins anders aan en opende ze er 2025 mee. Nadeel daaraan was dat ze daarmee volop in de eerste golf albums van het jaar terechtkwam. Zowat alle labels dachten dat het weekend van 17 januari het ideale moment was voor een release en dan krijg je verdeelde aandacht natuurlijk, tenzij je er echt bovenuit springt.
Dat doet deze plaat niet, al klinkt ze zeker niet doorsnee. Het probleem is alleen dat ze niet opvalt. Er staan namelijk nauwelijks singles op in de zin van commerciële opvallers. Er werden uit de plaat wel vier tracks vooruit gestuurd, maar toch moet je de plaat eerder opvatten als een sonische suite die je als geheel moet beluisteren. Moet je nu je koffie opdeppen met een vaatdoek omdat je het uitproestte bij het idee dat iemand anno 2025 nog hele albums beluistert?. Dan heb je begrepen wat we bedoelen. ‘I Still Want To Share’ klinkt als een anachronisme, maar dan wel een heel mooi en warm anachronisme dat aanzwelt en wegtrekt als de getijden en tussendoor lange pauzes neemt.
Het is een meticuleus gearrangeerde plaat waarop Jamieson de eigen gevoelens probeert te begrijpen: de diepe wens om ergens bij te horen, de zoektocht naar de ware liefde, goed wetend dat haar hart riskeert om voor de zoveelste keer schipbreuk te leiden.
Door songs als Highway en Vista lijkt de plaat ook op een zwerftocht met de camper langs eindeloze wegen. In de koplampen van het busje flitsen herinneringen en beelden voorbij als de onderbroken lijnen in het midden van de weg. “Do I wish I never loved you?” mijmert de chauffeur in Time Pulls You Over Backwards en ze durft zelfs terugdenken aan de drank die ze met de vorige plaat had afgezworen. De herinneringen lijken eerder bitterzoet dan ruw. Tijd heelt alle wonden? Hier worden ze ingezwachteld met een Suzuki Omnichord en strijkers van Josephine Stephenson, die eerder al met Lisa Hannigan, Daughter en Ex:Re werkte. Het zijn vooral haar klanken die de nummers een wiegend karakter geven, al zit de manier van zingen van Jamieson er zeker ook voor veel tussen. Zij houdt er immers van de stem te laten golven van hoog naar laag.
Dat werkt meestal heel goed, al ligt bombast hier en daar op de loer. Dat is zeker het geval in I Don’t Know What To Save, maar kleine liedjes als Baby, Welcome en het sombere doch prachtige Your Love Is A Mirror houden de plaat perfect in balans. Wij zouden er niets op tegen hebben om nog een paar keer mee te rijden op deze muzikale roadtrip.