Sophie Jamieson - Choosing
Bella Union
Herinner je je de film ‘Trainspotting’ nog? En die song uit de soundtrack van PF Project en Ewan McGregor, Choose Life? Wij moesten daaraan denken bij deze plaat.
Niet dat er enige muzikale overeenkomst is tussen beiden, maar het thema is wel hetzelfde. Dit album gaat – zoals de titel al aangeeft – over “kiezen”. Sophie Jamieson had ook een keuze: ofwel lichaam en geest verder vernietigen met alcohol ofwel kiezen voor het leven. De Londense ging voor het laatste, al zou je dat bij een eerste beluistering niet zeggen. Dit is een verzameling van elf aangrijpende, donkere nummers, spaarzaam opgebouwd door co-producer Steph Marziano rond Jamiesons stem en een als rook kringelende gitaar met hier en daar nog extra, welgemikte instrumentatie.
Met deze plaat sluit de zangeres de zelfdestructieve periode af. Misschien is het niet voor niets dat “water” minstens een even grote rol speelt in de nummers als “alcohol”. Het is ook haar eerste volwaardige album, al kwam de eerste ep ‘Where’ al uit in 2013. Voor dit album kreeg ze de zegen van Bella Union, dat haar een contract aanbood en zeker niet teleurgesteld zal zijn met het resultaat.
Vanaf opener Addition grijpt Jamieson de luisteraar bij het nekvel met een song waarin ze als een duiker afdaalt naar het wrak dat ze zelf was; gestrand op de bodem van een zee vol alcohol. Het doel: antwoorden vinden, een uitweg uit dat probleem. Het klinkt als een wanhopige vraag om hulp, zeker wanneer de gitaar eindelijk uitbarst.
Af en toe wisselt Jamieson de gitaar in voor de piano. Dat doet ze bijvoorbeeld op Crystal, een song waarin haar vroegere zelf in benevelde toestand niet doorhad dat ze afgewezen werd. “And as you open your mouth / I’ve no idea what comes out / And I like it this way”, klinkt het, maar de ontnuchterende waarheid volgt aan het eind. Een gelijkaardig gevoel bezingt ze in Downpour, maar in het korte Sink lijkt ze even te hervallen. Is dit een ode aan Whiskey? Het is alleszins een bedrieglijk vrolijk nummertje dat enigszins klinkt als iets van op ‘Little Earthquakes’ van Tori Amos.
De andere hoogtepunten van de plaat vinden we verderop met het prachtig opgebouwde Fill, het Julia Jacklin-achtige Runner en meest recente single Boundary. Hierop kijkt ze de demonen recht in de ogen, waardoor al het gif uit haar lichaam stroomt en enkel menselijke kwetsbaarheid overblijft.
Sophie Jamieson zoekt een album lang in zichzelf naar antwoorden voor haar probleem, op plaatsen waar je eigenlijk liever weg blijft: de donkerste hoekjes van geest, waar pijn en gevolgen van geweld en zelfhaat op de loer liggen. Maar na een paar luisterbeurten ga je zowaar graag met haar mee op pad richting licht, niet meer richting kroeg.