Soccer Mommy - Evergreen
Loma Vista Recordings
Nog niet vaak smaakte rouw zo zoet als op ‘Evergreen’, het vierde album van Nashville singer-songwriter Sophie Allison.
Soccer Mommy was tot nog toe het net iets ruigere zusje van de nieuwe golf vrouwelijke singer-songwriters die ons de laatste jaren overspoelde. De gitaar leek net meer haakjes te hebben dan die van pakweg Lucy Dacus of Japanese Breakfast. De stijl was eerder verwant aan die van Blondshell, Indigo De Souza en Snail Mail. Tot ze op het vorige album ‘Sometimes Forever’ meer synths in haar sound opnam.
Die zijn zeker nog aanwezig, maar met ‘Evergreen’ levert ze vooral haar meest intimistische en persoonlijke album af. ‘Evergreen’ markeert een terugkeer naar de muzikale wortels en omarmt een meer gestripte, persoonlijke benadering. Behalve dan op het stomende Driver. De toon van het album is emotioneel en navigeert over het complexe terrein van rouw, genezing en het verstrijken van de tijd.
Het album opent met Lost, een grimmig en introspectief nummer dat de toon zet voor wat komen gaat. Met rauwe, bijna jammerende vocalen reflecteert Allison op de verwarring en ontkoppeling die volgen op een diep verlies, waarmee ze de essentie van rouw vastlegt. Dit gevoel van kwetsbaarheid is overheersend op de hele plaat, vooral in nummers als M, waarin het verlangen naar een verloren liefde wordt uitgedrukt in brutaal eerlijke teksten. De lo-fi indiepopstijl van het nummer voegt een vleugje warmte toe aan het verdriet, terwijl Driver volgt met een meer upbeat rockgeluid, waarin een vleugje humor en zelfbewustzijn worden vermengd met reflecties op liefde en persoonlijke gebreken.
Eén van de hoogtepunten van het album is Some Sunny Day, waarin Allison een sprankeltje hoop biedt temidden van de emotionele zwaarte, de zang ondersteund door een sprankelende melodie. Daarentegen verkennen nummers als Changes en Thinking Of You de complexiteit van het geheugen en de strijd om verder te gaan, waarbij Allisons zachte stem momenten van stille introspectie biedt.
Ondanks de overkoepelende droefheid is ‘Evergreen’ niet gespeend van humor. Abigail, een janglepopnummer geïnspireerd op een fictief personage uit het videospel ‘Stardew Valley', biedt een luchtig moment. Met speelse toon en een pakkende melodie staat het als een lichtbaken tussen de donkere momenten van het album. Deze balans tussen licht en donker wordt voortgezet met nummers als Anchor, dat zich op experimenteel terrein begeeft en een luidruchtigere, louterende kant van Allisons muziek laat horen, terwijl de emotionele kern van de muziek behouden blijft.
De emotionele climax van het album komt met het titelnummer, waarin Allison nadenkt over de blijvende aanwezigheid van haar overleden moeder. Omgeven door aanzwellende strijkers is het nummer een prachtige meditatie over de blijvende impact van verlies met de krachtige lijn “She cannot fade / she is so evergreen.” Het vat het centrale thema van het album samen: dat er zelfs in de donkerste tijden iets overblijft.
‘Evergreen’ is geproduceerd door Ben H. Allen III en behoudt de rauwheid van Allisons originele demo's dankzij spaarzame instrumentatie die de teksten centraal laat staan. Het album vloeit als een meditatieve reis, waarbij elk nummer voortborduurt op de emotionele diepte van het vorige. Hoewel sommige nummers kunnen aanvoelen als een stemmingswissel met wisselingen tussen vrolijke momenten en meer melancholische tonen, biedt ‘Evergreen’ uiteindelijk een samenhangende, reflectieve ervaring. Het album is zowel een terugkeer naar vorm als een stap voorwaarts, waarbij rauwe kwetsbaarheid wordt vermengd met hoop voor de toekomst.